Rasa z grupy północnych szpiców zaprzęgowych, nie uznana przez FCI w Polsce. Wrażenie ogólne: mocny, średniej wielkości szpic zaprzęgowy o gęstej sierści. Sylwetka lekko wydłużona (długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego większa o 10-15 proc. od wysokości w kłębie) i trochę wysoko nożna. Wyraźny dymorfizm płciowy – psy są większe i mocniej zbudowane od suk. Łajka jakucka powstała na bazie szpica niemieckiego oraz psów z rodziny łajka lub też psów zaprzęgowych północy.
Wysokość: 55-59 cm (pies), 53-57 cm (suka)
Głowa: klinowata, mózgoczaszka dość szeroka, górą lekko zaokrąglona, stop wyraźnie zaznaczony. Kufa dobrze wypełniona, lekko zwężająca się ku nosowi, krótsza od mózgoczaszki. Nos czarny lub czekoladowy, w zależności od umaszczenia.
Oczy: w kształcie migdała, brązowe lub niebieskie (w całości lub w części). Niepigmentowane powieki nie są wadą, gdy oko okolone jest bielą.
Uszy: wysoko osadzone, trójkątne, stojące lub załamane na końcach.
Tułów: krępy, żebra zaokrąglone. Głębokość tułowia nieco mniejsza od połowy wysokości w kłębie.
Ogon: wysoko osadzony, sierpowato zawinięty nad grzbietem.
Sierść: średniej długości, bardzo gęsta, prosta i twarda w dotyku. Obfita kryza (zwłaszcza u samców) i portki. Na głowie sierść krótka i gładka.
Maść: biała, łaciata w różnych kolorach, trójbarwna.
Historia rasy; w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, podczas badań archeologicznych na Wyspie Żochowa w Archipelagu Nowo syberyjskim znaleziono pozostałości uprzęży, sań i kości psów, których wiek określono na około osiem tysięcy lat. Badania etnografów wykazują, że psy zaprzęgowe wykorzystywane były nie tylko do pracy. Składano je też w ofierze w czasie ceremonii religijnych, a ponadto dostarczały ciepłego futra (podobno żadne ubranie nie jest tak ciepłe, jak to, uszyte ze skór łajek zaprzęgowych) i, przynajmniej do czasu udomowienia reniferów, mięsa. Poszczególne typy syberyjskich łajek kształtowały się w drodze niemal naturalnej selekcji i specjalizacji użytkowej. Więcej informacji o psach z Jakucji pochodzi z XVII wieku, gdy rejon ten zaczęli badać Kozacy, a później rosyjscy i europejscy podróżnicy. Ich wyprawy możliwe były tylko dzięki psom zaprzęgowym. W 1742 roku Semen Czeluskin przemierzył saniami drogę z Jakucka do półwyspu Tajmyr i dalej, aż do Cieśniny Beringa, a w tym samym roku Chariton Łaptiew i Nikifor Czekin zakończyli kilkuletnie badania biegu Leny i Jenisieju. W wydanym w roku 1843 „Podręczniku Geografii Imperium Rosyjskiego” Iwana Pawłowskiego znalazł się opis łajek zaprzęgowych…
Uwagi; łaciatość u łajek i szpiców nie jest wadą.
Łaciata łajka rosyjska.
Pies mieszaniec szpica i husky.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz