Szpice niemieckie z Europy

Szpice należą do bardzo starej grupy psów na równi z krzyżówką wilczastych, oraz popularnych lisowatych odznaczających się charakterystyczną budową i bogatym owłosieniem niczym u lisa. Wszystkie krzyżówki szpica charakteryzuje zawinięty w kłębek ogon wysoko nad grzbietem lub opuszczony na sposób wilczego ogona. Obecne na skutek ostrej selekcji rasowej wszystkie szpice mają ogon zakręcony nad grzbietem występując w pięciu odmianach od 22 do 55 cm w kłębie. Jednak ich replika mocno podkreśla walory wilka, a pyszczek lekko lisowaty u ras mniejszych. Są to psy głównie do towarzystwa oraz pilnowania mieszkań lub gospodarstw rolnych lub też jako pies towarzyszący. Istotną zaletą tej rasy użytkowej zwanej psem kanapowym można przypisać dużą aktywność ruchową, upodobania do potraw z ryb oraz jajek, choć nie gardzą też mielonym mięsem z kaszami, lub mlekiem z drożdżami. Cechą szpica jest duża odwaga i większa niż u owczarka niemieckiego, dość hałaśliwy w stosunku do osób obcych. Bystre spojrzenie jest równe jego ciekawości i odwadze oraz przywiązaniu do opiekuna. 

Przymilności, nie wielkie rozmiary tego gatunku psa sprawiają że jest ulubionym psem kanapowym lub fotelowym jako pies towarzyszący. W Polsce w 1983 roku zarejestrowano 25 szpiców czarnych, kategorii średniej i spotykało się pojedyncze sztuki szpica małego w odnośniku polskich ras FCI. 

Szpic jako pies lisowaty czarny lub srebrzysty.

Lis srebrzysty - Ich sierść jest całkowicie czarna (poza końcówka ogona-białą), lub srebrno-niebieska z możliwymi przebarwieniami na bokach. W zależności od stopnia posrebrzenia rozróżnia się cztery typy lisa pełnosrebrzystego, trzy czwarte srebrzystego, półsrebrzystego i ćwierć srebrzystego.Zakończenie ogona jest białe. Głowa za to jest czarna z posrebrzeniem rozjaśniającym tworząc tzw. maskę.Na wolności srebrne lisy nie rozmnażają się z innymi lisami srebrnymi, lecz z lisami rudymi, co jest przyczyną powstawania "krzyżaków". Lisy srebrne są hodowane na futra i w tych hodowlach rozmnażają się między sobą.Lisy srebrne naturalnie występują w Pensylwanii i Półwyspie Labrador. Nastąpiła ich introdukcja w Europie, zwłaszcza w byłym Związku Radzieckim. Były hodowane ze względu na ich drogocenne futra, przede wszystkim w Ameryce Północnej oraz w ZSRR (konkretnie na terenach obecnej Rosji i Estonii), a także w Chinach. Pierwsze próby chowu lisów w 1759 roku podjął Rosjanin Tołstych. Do Europy w 1913 sprowadzono lisy srebrzyste pochodzenia amerykańskiego i hodowano je w Norwegii. W Polsce pierwsze fermy lisów srebrzystych powstały w 1924.Według wierzeń rdzennej ludności Kalifornii, srebrne lisy wyłoniły się z mgły i stworzyły ziemię, po czym zmieniły się w ludzi.


Lisy na fermach jako przodkowie szpica niemieckiego. 

Szpic jako pies lisowaty rudy. 

Lis rudy, lis pospolity – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. Występuje na półkuli północnej, w części Azji, w Europie, Ameryce Północnej i północnej Afryce.Nazwa naukowa: Vulpes vulpes. Długość życia: 2 – 5 lat (Na wolności). Masa: 2,2 – 14 kg (Dorosły). Wzrost w kłębie: 35 – 50 cm (Dorosły, W kłębie). Długość: 45 – 90 cm (Dorosły, bez ogona). Poziom troficzny: wszystkożerny.Okres ciąży: 49 – 58 dnia.


Szpic jako pies lisowaty i Jenot - czyli wilczasty i lisowaty - Pomerian. 

Jenot – rodzaj ssaka z rodziny psowatych. Jenot to jedyny ssak z rodziny psowatych, który zimą wpada w stan hibernacji.Nazwa naukowa: Nyctereutes. Masa: Jenot azjatycki: 4,2 kg Encyclopedia of Life. Długość: Jenot azjatycki: 45 cm Encyclopedia of Life. Okres ciąży: Jenot azjatycki: 62 dnia Encyclopedia of Life
Kategoria nadrzędna: Caninae.


Szpic w barwach Jenota. 

Lis syberyjski lub arktyczny jako pies szpicowaty.

Lis polarny, piesiec, piesak – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych, występujący na obszarach na północ od kręgu polarnego. Lisy te można spotkać zarówno nad morzem, w dolinach, jak i wysoko na grzbietach górskich.Nazwa naukowa: Vulpes lagopus. Poziom troficzny: mięsożerny Encyclopedia of Life.Wzrost: 25 – 30 cm (Dorosły, W kłębie.Okres ciąży: 52 dni.Masa: Samiec: 3,2 – 9,4 kg (Dorosły), Samica: 1,4 – 3,2 kg (Dorosły). Długość: Samiec: 80 – 110 cm (Dorosły), Samica: 71 – 85 cm (Dorosły).

Wygląd ogólny i właściwości psychiczne są zależne od krzyżówki lisowatych i wilczastych - wyselekcjonowane szpice odznaczają się jako psowate, pięknym umaszczeniem w różnych kolorach w zależności od krzyżówki, pięknym włosem nie przylegającym do ciała z wełnistym podszyciem; na szyi występuje znaczna długość kołnierza. Głowa podobna do lisiej, z małym szpiczastymi, blisko osadzonymi uszami i oczami o pojętnym spojrzeniu, bystrym i przebiegłym wyrazie oczu oraz puszystym uwłosieniu ogona, śmiało zakręcony na grzbiet, nadają psu charakterystyczny wygląd zuchwałości. Szpica cechuje nie ufność w stosunku do obcych ludzi, a zarazem przebiegłości w kurnikach, a jednak bezgranicznie przywiązuje się do opiekuna, wyselekcjonowana rasa cechuje się brakiem skłonności do włóczęgostwa, co docenią osoby leniwe, a nawet do kłusownictwa oraz zaznacza się przysłowiową czujnością i hałaśliwością w stosunku do obcych. Dzięki tym właściwościom nadaje się ta rasa szpica niemieckiego do mieszkań w blokach oraz w gospodarstwach rolnych i nie tylko do towarzystwa. Rozróżnia się rasy szpiców niemieckich, choć nie wiem dlaczego niemieckich - skoro rasa jest tak stara jak wilki; 

• Szpic wilczasty ; wysokość w kłębie 45 - 55 cm, a nawet do 60 cm ( Wolfsspitz )

• Szpic duży ; wysokość w kłębie do 40 - 50 cm ( Grosspitz )

• Szpic średni; wysokość w kłębie 29 - 36 cm ( Mittelspitz ) - idealna wysokość 32 cm. 

• Szpic mały; wysokość w kłębie 23 - 28 cm ( Kleinspitz )

• Szpic miniaturowy; 22 cm ( Zwergspitz )

Szpic jeszcze mniejszy - raczej wykluczany poniżej 22 cm w kłębie z powodów zdrowotnych i raczej nie odpowiada parametrom lisa. 

Głowa; średniej wielkości, oglądana z góry ma sierść klina, szerszego w tylnej części i zwężającego się ku wierzchołkowi nosa, przy oglądaniu z boku czaszki szpica niemieckiego, jest umiarkowany przełom czaszkowo - mózgowy. Pysk nie jest zbyt długi, powinny być zachowane proporcje w stosunku do mózgoczaszki i długości czoła; wierzchołek nosa okrągły i mały; koloru czysto czarnego przy wszelkim umaszczeniu szpica, niczym u wilczastych i lisowatych. przy odwzorowaniu rasy nie wyróżnia się fałd warg, zwłaszcza o brązowym umaszczeniu, wargi i brzegi warg u szpiców białych są koloru szarego, u szpiców brązowych koloru brązowego. Oczy średniej wielkości, wydłużonego kształtu, nieco skośnie osadzone, ciemnego koloru. Uszy małe, szpiczaste, trójkątne osadzone wysoko i blisko siebie, im bliżej tym lepiej, zawsze trzymane wyprostowane ze sztywnymi koniuszkami - tak jakby chciały być ciągle gotowe do nasłuchu, jako pies stróżujący i pilnujący domostw jest to pożądane. 

Szyja; średniej długości.

Tułów; grzbiet prosty, lecz wyższy z przodu niż z tyłu, w miarę możności krótki, klatka piersiowa głęboka, żebra wysklepione, brzuch lekko podkasany.

Ogon; średniej długości, wysoko osadzony u wszystkich odmian, od samej nasady mocno zakręcony na grzbiet, następnie skierowany na bok, na prawo lub na lewo  i zwinięty w obwarzanek albo zwinięty na grzbiecie i mocno do niego przyciśnięty.

Kończyny przednie ( piersiowe ) i tylne ( miedniczne ); nogi średniej długości, w stosunku do tułowia są grubsze i całkowicie proste, nogi tylne nieznacznie wygięte w stawach skokowych. Palce wygięte, zwarte w okrągłą tak zwaną ,, Kocią łapę ''.

Owłosienie; na pysku, uszach, przednich nogach i tylnich oraz na palcach sierść krótka, pozostała część ciała okryta obfitym, długim owłosieniem. Osobliwość szpica w umaszczeniu polega na tym, że posiada do o koła szyi i na barkach proste, długie owłosienie nie przylegające gładko do ciała, lecz jest pulchne w dotyku, ale nie sfalowane, ani kędzierzawe lub kosmate. Na grzbiecie nie tworzy się przedziałek w wyniku długiej sierści, lecz na całym ciele owłosienie jest pulchne, najdłuższe zaś pod szyją i na ogonie. Na tylnej stronie nóg, tworzą się frędzle, a na przednich - od łokci do nadgarstka, a na tylnich sięgają nieco stawów skokowych.

Umaszczenie; maść jednolita w poniżej podanych kolorach; szpic wilczasty - kolor wilczasty, to jest srebrzysto czarnym nalotem na końcach poszczególnych włosów, na pysku, w okolicy oczu, na brzuchu i ogonie kolor jest jaśniejszy, szpic duży - kolor głównie czarny, biały i brązowy; szpice małe, średnie i miniaturowe - kolor czarny, biały, brązowy, pomarańczowy, lub wilczasty.  Dopuszcza się umaszczenie, albo jednolitego koloru brązowego, kremowego lub bobrowego albo też łaciatego o łatach koloru czarnego, brązowego, szarego lub pomarańczowego rozmieszczonych na całym ciele. Poszczególne odmiany szpica niemieckiego mogą charakteryzować się też w umaszczeniu;

• Szpic czarny - przy tej maści podszycie i skóra muszą być ciemnego koloru, sierść zaś okrywowa powinna mieć kolor błękitnoszary, bez białych lub innych znakowań.

 Podobieństwa  do lisa i wilka a szpic czarny dokumentowany w FCI w 1983 roku w Polsce. 

  
Podobieństwa  do lisa i wilka a szpic czarny dokumentowany w FCI w 1983 roku w Polsce.

• Szpic biały - sierść powinna być koloru czysto białego bez żółtego nalotu, jaki najczęściej występuje u tej odmiany. 

Podobieństwa  do lisa i wilka a szpic biały.

  

Podobieństwa  do wilka a szpic biały. 

• Szpic brązowy - sierść koloru jednolitego ciemnego brązu. 

  

Podobieństwa do lisa i wilka, a szpic brązowy duży - czekoladowy.

• Szpic pomarańczowy - sierść koloru jednolitego o pośrednim odcieniu. 

Podobieństwa do lisa, a szpic pomarańczowy. 

 Podobieństwa do wilka, a szpic pomarańczowy. 

Owczarek niemiecki jako prosta linia genetyczna wilka i wady rozwojowe ras niemieckich. 

Wady w rozwoju szpica niemieckiego; płaska głowa, jajowata głowa, za duże lub za jasne lub wyłupiaste oczy, zawinięte powieki, źle ustawione lub oklapnięte uszy, cielista barwa nosa, powieki i warg, ogon za krótki lub niezbyt dobrze ułożony lub nie przylegający do grzbietu, owłosienie nie zgodne z opisem, odstępstwa od opisów maści i wzorca lisiego oraz wilczego.

Najsympatyczniejsze wady szpica niemieckiego, to dzień pospolitego kundelka. Mordka lisia, umaszczenie łaciate i nos mu się odbarwił, nie wspominając o innych proporcjach. Ten pies został ogłoszony najbardziej sympatycznym psem w dniu kundelka.

Jeżeli człowiek i zwierzę jest tym co zjada to zapewne szpic niemiecki miał wieprzowinę w diecie, gdy świnia zwija ogon  w charakterystyczny sposób. Kot będzie wymachiwał ogonem w sposób haczykowaty, szpic zwinie ogon w sposób obwarzanka, a świnia w sposób nie do końca zakręcony. Wszystkie zwierzęta z psowatych które zakręcają ogon można zaliczyć do szpicowatych. Ale jak na razie nie posiadam dowodów, że szpicom skręciły się ogony przez jadłospis.


Świńskie ogonki w obwarzanki jak u szpica niemieckiego to już ruska świnia.  

Seks a kocia łapa...

Dlaczego szpic u ras małych ma kocią łapę, to już też dokumentalnie da się wytłumaczyć. Tego że pies zakochał się w kocie realnie nie da się wytłumaczyć jak mieszanki między wilkiem, lisem oraz kotem. Ale to prawda, że szpice mogą posiadać tak zwaną ,, kocią łapę ''.


Pochodnie szpica niemieckiego w Europie  może być nie dość jasne kynologicznie. 

Pochodzenie i opisy FCI z 1983 roku opisują kocią łapę, a inne kraje twierdzą że przodkiem jest wilk oraz lis. A więc stawianie stopy przez szpica niemieckiego jest nie dość jasne. Choć pies został po wiekach uznany za rasowego.


Ze szpicem i lisem na jednym garnku - człowiek.  

 Przebiegły wygłodzony lis w kurniku. 

Zagłodzony lis zaatakował kurnik i widać jak bardzo jest wygłodzony, że mu żebra na wierzch wychodzą.  Czy można rozgrzeszyć głodnego lub szpica wyjadającego jajka z kurnika, oraz inne ptactwo domowe. Jako pies szpica niemieckiego chętniej się widzi na osiedlach mieszkalnych z dala od posesji z drobiem. A lisa można też oswoić, który żyje na tej ziemi ponad 15 tysięcy lat przed naszą erą.

Lis w Eurazji -  zamieszkuje lasy, pola, łąki i okoliczne zabudowania, często się oswajając w dogodnym środowisku życia, wedle opisów Rosjan. Swe nory kopie sam albo zajmuje opuszczone nory dzikich królików i borsuków na które poluje. Główne pomieszczenie stanowi komora gniazdowa. do której prowadzi wiele korytarzy i wejść - co sprawia że w labiryncie mieszkania czuje się dobrze. W czasie pogody nie gardzi dziuplami w pniach lub kępach traw. Lisia rodzina należy do dość inteligentnych spryciarzy, potrafiących ominąć nie jedną pułapkę.

Menu lisa jest dość spore - mogące zaistnieć w kuchni francuskiej; żaby, króliki, drób - różne ptactwo, gryzonie - świetnie poluje na myszy polne, poluje na chrząszcze, a nawet czasami poluje na słabe sarnięta lub borsuki które łączą się w pary przez całe swe życie - mieszkając głównie przy wodzie. Nie wiadomo dlaczego krzyżówkę lisa i wilka, nazwano szpicem niemieckim, skoro gatunek lisa i wilka występuje na terenie całej Eurazji. W każdym razie szpic jako spryciarz w gatunku lisa, świetnie nadaje się na spacery przyleśne oraz jako towarzysz w mieszkaniu - nawet w kanonie cysterskim lub francuskim.

Zachowanie i charakter Szpica niemieckiego należą do psów czujnych. Są żywiołowe i ruchliwe, silnie przywiązują się do właściciela. Jest wybornym psem do towarzystwa. A co więcej bywają ozdobą nie jednego mieszkania, gdy nie podlega próbom pracy - jako pies pracujący. Szpice niemieckie wywodzą się ze szpiców żyjących w Europie już w epoce kamienia. Zostały przywiezione do Ameryki, gdzie nadano im nazwę American Eskimo Dogs. Szpic niemiecki − jedna ras psów zaliczana do grupy szpiców i psów pierwotnych, sekcji szpiców europejskich. Tak czy inaczej szpica niemieckiego w FCI cenie się na Podkarpaciu od 1 000 do 2 000 złotych z gazetą w ręku ,, Anonse ''.



Ciżmy Krakowskie - ubieranie się w szpic.  

Posiadanie psa szpica niemieckiego, kojarzy się głównie z pewnym modelem życia, w których nie brak jest trzewiczków, czółenek oraz szpilek, a także bluzeczek z dekoltem lub nawet szortów i leginsów czy nawet dżinsów, a nawet torebki na pasku i kapelusza.

Ciżma, ciżemka (l.mn. ciżmy, ciżemki) – rodzaj butów o niezwykle wydłużonych noskach, bardzo popularnych w Europie w XV wieku, znane tam pod nazwą poulaines i cracoves. Buty te były płytkie z krótką cholewką sięgającą maksymalnie kostki. Podeszwę miały płaską, bez obcasa.

Większość badaczy jest zgodna, że nazwy poulaines i cracoves pochodzą od Polski i Krakowa. Francuzi nazywali je le soulier de poulaine („buty pochodzące z Polski”) lub po prostu poulaine albo poleyn. Buty wykonywano z każdego rodzaju materiału, w tym welwetu i skóry, często były też wyszywane perłami lub złotem. Lewy i prawy but były odmiennej barwy i kontrastowały z odpowiadającymi im nogawkami. Nadmierne wydłużenie i zaostrzony kształt nosków powodował chód przypominający ataktyczny. W bitwie pod Nikopolis w 1396 roku francuscy krzyżowcy byli zmuszeni odciąć noski swoich poulaines, aby móc uciec.

W celu wzmocnienia fallicznego znaczenia poulaines, wiele z nich było pokrytych dziwacznymi zdobieniami, często obscenicznymi. Na przełomie XIV i XV wieku poulaines stały się krótsze. Dowody archeologiczne wskazują, że w XIV wieku również dzieci nosiły buty z wydłużonymi noskami. Niektórzy historycy uważają, że długość chłopięcych butów zwiększała się wraz ze wzrostem dziecka, wskazując na zbliżanie się do dorosłości, jednak brak dowodów w pełni potwierdzających tę hipotezę. W XV wieku modne poulaines były o ponad 60 cm dłuższe niż stopa. Niektórzy mężczyźni z wyższych stanów poruszali się unosząc wysoko nogi i mocno tupiąc. Przyczyną tego nienormalnego zachowania może być choroba, najprawdopodobniej wiąd rdzenia, występujący w trzecim stadium kiły. Ze względu na brak przesądzających dowodów pozostaje to hipotezą, lecz może w części tłumaczyć średniowieczne potępienie niektórych odmian mody.

Poulaines nie były jednak popularne we wszystkich krajach Europy. Znaleziska archeologiczne z Holandii i Szwecji sugerują, że rzadko noszono je w północnej Europie. Historycy mody interpretują to jako potwierdzenie, iż poulaines łączą się z dekadencją i rozwiązłością. Buty te były również łączone z odrodzeniem pogaństwa, dlatego też Kościół katolicki w wydawanych przez papieża bullach regulował, kto może nosić tego typu obuwie. Po roku 1500 buty z wydłużonymi noskami niemal całkowicie zanikły i pojawiły się ponownie dopiero w okresie rewolucji seksualnej w latach 60. XX wieku.

W Polsce XVI i XVII w. znane również pod nazwą boczkorki szyte były z kolorowych skór i zdobione motywami wschodnimi. Wówczas to stały się jednym z elementów.


Hotel pod ciżmą - czyli w szpic.

 

Meble stylowe pod ciżmą - czyli szpic. 

Sofa z motywem ptaka lub motywem dywanów arabskich lub średniowiecznych obijanych materiałem bogato zdobionym i skórą.

Legowiska dla szpica niemieckiego - stylowe materace.  

Kupując łóżko wieloosobowe zawsze znajdziemy legowisko dla psa w meblach systemowych.  

Na takim łóżku zmieści się dwie osoby + 2 małe pieski lub 2 koty. Trzeba tylko dokupić materace, do mebli systemowych. W obecnych czasach można zamawiać łóżka składające się z kilku części. Wiadomo że lisowate zakładają swe gniazda w pniach drzew, a więc trudno im odmówić legowiska obitego drewnem. Człowiek ma łóżko a lisowate legowisko niczym nora. Legowiska dla szpica niemieckiego - stylowe szuflady z drewna na materace. Taką szufladę uwielbiał mój kot drzewny, kiedy chciał się schować przed wszystkimi ludźmi i wyspać - zwykle pakował tyłek do szuflady na domniemaną pościel, a inne miejsce to była szafa. Innym ulubionym miejsce kota było siadanie na fotelu, by zwrócić na siebie uwagę. 

Łóżko trzy poziomowe na dwie osoby + szuflada na pościel lub materac dla średniego psa. Praktycznie wedle przepisów FCI pies idzie razem z ludźmi na noc spać, a rano można łóżko złożyć na kanapę. Łyżko typu pracowniczego lub młodzieżowego, powinno posiadać mocną konstrukcję. Materace w łóżkach systemowych, można wymieniać a nawet zamawiać sobie kolor tapicerki u tapicera. Jeżeli szpic niemiecki kosztuje 1 000 złotych, to takie łóżko trzy kondygnacyjne nie przekroczy tej kwoty. Nie jestem zwolenniczką wysokich łóżek ani lekarze chorób krwiobiegu i serca. Za to takim łóżkiem nie pogardzi ani dziecko ani nawet kot lub pies gdy można tapicerkę wyprać a nawet zmienić na inny kolor.  A łóżka w pokoju mogą rozłożyć się na części podobnie jak szuflada.

Zwierzęta które lubią siedzieć w dziuplach wybiorą meble systemowe w domu.  

Im ciaśniej w dziupli i wygodnie wymoszczone, tym lepiej dla zwierząt moszczących swe gniazda w środowisku naturalnym. I tak wygląda szpic niemiecki, któremu przypisuje się ,, kocią łapę ''. Projektując stylowe meble do pokoju, trzeba uwzględnić to w którym miejscu schowa się twoje ulubione zwierzątko lubiące labirynty - w miejscu zacisznym i dyskretnym. U kota zwykle jest to głęboka szafa i szeroka szafa dwudrzwiowa.

Dla niektórych ras małych zwierząt szafka w meblach systemowych, bywa zacisznym miejscem, które nie rzuca się obcym ludziom w oczy.  Znikną kot lub szpic na wiele godzin w mieszkaniu, to wypada tylko pobawić się w zgaduj zgadulę - i lepiej by było wiadomo gdzie lubi siedzieć.  

Wygodne płaszczenie tyłka na miękkich meblach, jakie by wybrał nawet kot - miękka poducha, nie jest sprzymierzeńcem hodowcy gdy pies złapie pchły lub wszy. Zawsze pamiętamy o tym, że posłanie psa powinno dać się odkazić, bo w innym przypadku nadaje się do wyrzucenia. Siedzenie psa w domu, zmusza hodowcę do utrzymania zwierzęcia w czystości oraz tego z czego korzysta. 

Reklamacje w sprawie szpica niemieckiego - ...ten szpic jest fiński bo urodził się Finlandii. 

Pielęgnacja szpica fińskiego jest niezbyt wymagającym zajęciem. Rasa ta jest bardzo czysta i nie lubi się brudzić. Jest to korzystne, gdyż znacznie usprawnia nam pielęgnację. Oczywiście musimy pamiętać o czesaniu sierści. Psy te nie mają jej zbyt długiej i nie trzeba tej czynności zbyt często powtarzać. Konieczne jest wyczesywanie starego i martwego włosia (szczególnie w okresie gdy pies linieje). Jeśli chodzi o choroby, to szpice fińskie nie są zbyt chorowite. Jak każdemu większemu i ruchliwemu psu zagraża mu skręt żołądka.

Nie omija go również dysplazja stawu biodrowego czyli zwyrodnienie tegoż stawu, które nie musi, ale może być bardzo uciążliwe dla psa. Psy tej rasy mogą być również dotykane chorobami serca i epilepsją. Bardzo ważne jest, aby pamiętać, że jest to rasa niezwykle podatna na tycie. Tak więc należy podawać temu psu odpowiednio dobrany i kaloryczny posiłek, który zależny jest od wysiłku psa i od spalanych przez niego kalorii. Wydawałoby się, że takie proste zabiegi pielęgnacyjne nie są czymś istotnym, ale z pewnością pomagają psu w rozwoju i unikaniu wyżej wymienionych schorzeń.

Cena szpica fińskiego to 1000 złotych. Ten pies pochodzi z Finlandii. Żyje 12 do 14 lat. Jego uroda jest wyjątkowa. Te psy ważą od 7 do 13 kilogramów. Mają zakręcone ogonki, są rude lub kremowe. Ich sierść jest puszysta i bardzo czyściutka. FCI nie obala maści szpica w kolorach lisa Europejskiego, jednak nie podano wielkości w kłębie tego psa. Zażalenia o występowania szpica w danym państwie może doczekamy się z racji FCI w Europie i może w przyszłości szpice zyskają nazwy państw w których się urodziły.

Reklamacje w sprawie szpica niemieckiego - ...ten szpic jest Islandzkim szpicem pasterskim.

Grupa: 5 FCI (szpice i psy pierwotne), sekcja 3 (północne psy pasterskie  i stróżujące).

Wrażenie ogólne: pies w typie szpica, średniej wielkości, lekkiej budowy,  o prostokątnej sylwetce. Jego charakterystyczną cechą są podwójne wilcze pazury na tylnych łapach. Psy i suki wyraźnie różnią się wyglądem

Wzrost: 46 cm (pies), 42 cm (suka).

Głowa: mocna, sucha, klinowata, czaszka lekko wysklepiona, szeroka, stop zaznaczony, kufa krótsza od mózgoczaszki.

Oczy: średniej wielkości, kształtu migdała, barwy stonowanej z umaszczeniem.

Uszy: trójkątne, stojące, ruchliwe.

Tułów: masywny, trochę wydłużony, pojemna klatka piersiowa, grzbiet mocny  i prosty.

Ogon: wysoko osadzony, zawinięty, dotyka końcem grzbietu.

Sierść: odmiana krótkowłosa  – z podszerstkiem, bardzo gęsta, z niewielką kryzą i portkami. Odmiana długowłosa  – włos na tułowiu dłuższy, obfita grzywa, pióra i portki.

Umaszczenie: najczęściej płowe,  w odcieniach od kremowego do rudego, rzadziej czekoladowe, szare i czarne, zawsze z białymi znaczeniami

Historia Islandzkiego szpica pasterskiego.

Pierwsza wzmianka o psach islandzkich pochodzi z 880 roku. W późnym średniowieczu, gdy Islandczycy zaczęli utrzymywać ożywione kontakty handlowe z Anglią, ich zwierzęta stały się dobrze znane. Sam Szekspir w jednym ze swoich dramatów wspomina o „prick earíd cur of Iceland” – ostrouchym psie z Islandii. Angielskie teksty poświadczają, że czworonogi te importowano z wyspy i powszechnie sądzono, iż pochodzą ze skrzyżowania psów z lisami. Szwedzki przyrodnik Linneusz (1707–1778, twórca systematyki roślin i zwierząt) tak opisał psa islandzkiego: „Uszy szpiczaste, na końcach załamane, włos wszędzie jednakowej długości, z wyjątkiem pyska, gdzie jest krótki”.

Trochę mało tego irlandzkiego opisu - ,, uszy stojąca na końcach załamane ''. 

Jedno jest pewne, że na bazie szpica stworzono rasę psa o nazwie - Owczarek szetlandzki pod nazwą Shetland Sheep Dog. Ale szczegóły owczarka szetlandzkiego opiszę osobno, bo ponoć to nie jedyna rasa psa, która składa się na owczarka szetlandzkiego o dość długim i lisim pyszczku.

Rasa zachowała się w czystej postaci aż do XX wieku, bo w Islandii już w roku 930 wprowadzono zakaz importu jakichkolwiek psów i koni. Nie było tam żadnych większych ssaków, które mogłyby zagrażać owcom. Nie było też na co polować, więc nie potrzebowano psów myśliwskich. Owce mogły paść się swobodnie na rozległych pastwiskach, nie trzeba było ich pilnować, by nie weszły w szkodę, zatem na nic się zdawały również czworonogi stróżujące. Ale jesienią, przed nastaniem śniegów i mrozów, należało spędzić stada do obejść i tu właśnie pole do popisu miały (i tak jest do dzisiaj) psy. Są one w tej pracy niezastąpione, zwłaszcza że wykonują ją w terenie praktycznie niedostępnym dla człowieka – niezmordowanie przemierzają kamienne rumowiska i płaty zastygłej lawy, dopóki wszystkie owce nie znajdą się w dolinach. Równie dobrze radzą sobie z półdzikimi kucami islandzkimi i nielicznie hodowanymi na wyspie krowami.  W bardziej współczesnych czasach psy islandzkie dwukrotnie znalazły się o krok od wyginięcia: w latach 1855–66 przetrzebiła je epidemia choroby, powodującej masowe padanie szczeniąt, a w roku 1930 zostały uznane za roznosicieli epidemii kołowacizny u owiec i zapalenia wątroby u ludzi. Władze nakazały wówczas wybicie większości psów i zakazały trzymania ich w miastach oraz na większych osiedlach. Przetrwały tylko żyjące w oddalonych gospodarstwach wiejskich. Zostało ich tak niewiele, że w późniejszych latach konieczne było sprowadzenie tych szpiców z Danii. To właśnie ten kraj stał się przybraną ojczyzną psów islandzkich – tam też założono ich pierwsze księgi rodowodowe.

Jakoś nie doczekaliśmy się w Polsce szpica Polskiego, uznanego przez FCI z rokiem 1983, a jednak nadal trwają spory o miejsce urodzenia się szpica, oraz przypisanie mu nazwy państwa w którym się urodził. Polskie FCI nazywa szpice - niemieckimi z datą 1983 roku. Polska i USA nie przypisała szpiców do grupy psów pracujących, ani do podania ich próbie pracy. Ale wedle opisów wszystkie wilczaste i lisowate podlegają szczepieniu na wirusowe zapalenie wątroby. Co nie zmienia faktu, że Islandia karmi te psy baraniną, która nie wchodzi do diety lisa.

Choroby wywołane przez priony z Irlandii - a zwierzęta opasowe ( Kołowacizna ).

Prion jest małą białkowa cząstką odporną na inaktywacje przez środki modyfikujące kwasy nukleinowe, sprawia to, że bardzo trudno wysterylizować to co zostało skażone przez priony. Udowodniono, że odpowiedzialne są one za chorobę Creutzfeldta-Jakoba, kuru oraz chorobę szalonych krów. Choroba Creutzfeldta-Jakoba.

Choroba Creutzfeldta-Jakoba przebiega gwałtownie, z postępującym otępieniem, zespołem móżdżkowym, korowym zaburzeniem widzenia, napadami padaczkowymi, miokloniami, a śmierć następuje przed upływem 6 miesięcy od zachorowania. W badaniu pośmiertnym mózgu stwierdza się objawy encefalopatii gąbczastej – oprócz rozrostu astrocytów, glejozy, obrzęku, dochodzi do wakuolizacji wypustek neuronów i astrogleju, w efekcie czego mózg wygląda jak gąbka. Krew chorych i inne płyny ciała pacjenta z chorobą Creutzfeldta-Jakoba są materiałem zakaźnym i tylko sterylizacja w autoklawie, przez godzinę, w temperaturze 120° niszczy piony, zwykle środki odkażające nie mają na nie wpływu.

Rozróżniamy występowanie rodzinne choroby, niekiedy mamy do czynienia z sporadyczną postacią lub z jatrogenną. Ta ostatnia może wystąpić np. w sytuacji, kiedy pacjentowi przeczepiono rogówkę od chorej osoby.

Kuru jest chorobą występującą wyłącznie w Nowej Gwinei i przenoszona jest wskutek kanibalizmu – w rytualnych obrzędach pogrzebowych ludzie zjadają mózgi osób zamarłych, w efekcie czego przenoszone są priony, które powodują postępującą demencję i ciężką ataksję.

Choroba szalonych krów lub innych zwierząt z Irlandii - zwierzęta opasowe. 

Wariantem choroby Creutzfeldta-Jakoba jest choroba wywołana przez czynnik, który powoduje BSE – encefalopatie gąbczastą bydła, czyli chorobę szalonych krów. Do zakażenia dochodzi przez zjedzenie żywności – mięsa i przetworów – zawierających priony. BSE z zakażonej tkanki ośrodkowego układu nerwowego bydła przenosi się w ten sposób na ludzi. Chorują na nią najczęściej osoby młode, początkowo występują zaburzenia psychiczne, następnie dołącza otępienie, bolesne zaburzenia czucia, później ruchy mimowolne, ataksja oraz mutyzm kinetyczny w okresie końcowym choroby. Przeżywalność wynosi około 14 miesięcy od pierwszych objawów choroby.

Czy mogę swobodnie spacerować po lesie z psem gdy psy polują na dziki, a pytania o pomór świń ?

Spacer z psem po lesie to wielka przyjemność, ale trzeba pamiętać, że nie wolno psów puszczać luzem (mówi o tym ustawa o lasach oraz art. 166 kodeksu wykroczeń). Wyjątkiem są czynności związane z polowaniem. Ze względu na ochronę zwierząt dziko żyjących możemy więc po lesie spacerować wyłącznie z psem, który prowadzony jest na smyczy. Należy pamiętać, że nawet mały, pozornie spokojny pies to drapieżnik, który w genach ma polowanie: pogoń i zabijanie. Psy w lesie wprowadzają ogromny niepokój i są przyczyną śmierci wielu zwierząt. Należy zatem rygorystycznie przestrzegać tego nakazu nie tylko z obawy przed mandatem, ale przede wszystkim w trosce o przyrodę.


Dochodzenie rasy kur i lisa z 1926 roku - a jak to się stało że mamy szpica niemieckiego w Polsce. 

Dolfos Dolmix L 0,1% dla futerkowych zwierząt mięsożernych: lisów, jenotów, norek, tchórzy 1kg. Hodowla dzikich zwierząt futerkowych, w przekładzie M. Trybulski, obejmuje hodowlę dzikich zwierząt w 1926 roku, takie zwierzęta jak; Króliki, Kury rasy Wyandotty i Kury rasy Plimout Rocki, inne gatunki drobiu, hodowla gołębi, hodowla morskich świnek w zbiorach Państwowych Muzemum Zoologicznego Bibliotek Inw. Kr. K 870. Obejmuje rasy nieznanych przodków N12, w hodowli; lisów srebrnych, bobrów,wyder,kun, z uwzględnieniem hodowli kotów. Druk.  Artystyczna  К.  Kopytowski  i  S-ka,  N.-Świat 47. Czyli o weterynarzu M. Trybulski z 1926 roku; urywki ksiąg historycznych o psach i dzikich zwierzętach hodowlanych.

Słowo wstępne o zwierzętach futerkowych w Polsce na rok 1926.

Artykuły,  które  zamieściłem  w  „Polskim Drobili“, „Przeglądzie myśliwskim“  i in. w spra­wie  nowoczesnej  hodowli  zwierząt  futerkowych w  Kanadzie,  Stanach  Zjedn.  i  innych  krajach, wzbudziły  znaczne  zainteresowanie  hodowców i  miłośników  tych  zwierząt,  którzy  skwapliwie poszukują  fachowych  informacyj,  opartych  na praktyce  hodowców  wymienionych  państw.  Codziennie niemal otrzymuję listy z prośbą o udzie­lenie  bliższych  szczegółów w tej  sprawie,  wska­zanie  odnośnej  literatury i t. p.  Aczkolwiek  lite­ratura  obca,  w  szczególności  zaś  amerykańska, jest  dość  zasobna w dane,  dotyczące poruszonej sprawy, wszakże materiały te w wielu wypadkach mają  raczej  charakter  poszukiwań  i  badań  eks­perymentalnych,  prowadzonych  przez  odnośne instytuty  biologiczne.  Niemniej  jednak rezultaty tych  prac,  jak  również  wyniki spostrzeżeń  poszczególnych  hodowców,  ciągnących  zyski  z  tej. hodowli  oraz  własne  skromne  doświadczenie, pozwalają  mi  streścić  w  możliwie  zwięzłej  formie  najważniejsze  wskazówki,  dotyczące  tej zu­pełnie  nowej  w  naszym  kraju  gałęzi  produkcji zwierzęcej.  Sądzę,  iż  z  czasem  nagromadzimy materiał  własny  w  tym  przedmiocie,  chroniący nas  w przyszłości  od  omyłek,  które z braku doświadczenia  własnego,  są  obecnie nieuniknione. Autor; M. Trybulski z 1926 roku archiwalnych opisów http://rcin.org.pl

Hodowla  lisów - Lis ( Canis  vulpes:  vulpes  vulgares - ,, Canis czyli wilk '' )  jest najbardziej  zbliżony  do  psa,  należy  też  do  ro­dziny  psów;  Jestto ( czyli po irlandzku pies dwa z bajki Disney obrazków psa o lisiej mordce ); psy do dziś występujące w Irlandii do wypasu owiec. Jak zrobiono z wilka - lisa 2, to tylko hipoteza... wynikająca z przeszłości jaka przypadła rasie szpica niemieckiego lub też rasy lisiej owczarka szkockiego długowłosego - .Collie Rough lub owczarka szetlandzkiego - Shetland Sheep Dog, którego szpice były protoplastą lisiego rodu a raczej szpicowatego rodu. Czasy tak odległe, że chyba najstarsi ludzie w Polsce tego nie pamiętają...

Lisy które spacerują po zabytkach kultury w Polsce - ,, Canis vulgares '' nie do końca lis a miednica owczarka niemieckiego - na podgiętych nogach tylnich.

,, Canis  vulpes '' - czyli umaszczenie wilka a jednak lis. 

Na ogół  znane,  zwinne  zwierzę  o  wydłużonym  tułowiu,  spoczywającym  na krótkich, cienkich  nogach,  o długim, puszystym ogonie,  śpiczastej  mordce  i sterczących  uszach. Długość  tułowia  dojrzałego  lisa  wynosi; około metra, w tem niemal połowa  przypada na ogon. Wysokość  w  łęku  sięga  około  35  —  37  cm. Głowę  ma  dość  szeroką  w  czole  (które  jest płaskie),  zwężającą  się  w  długą,  ostro  zakoń­czoną  mordkę.  Oczy  ma  skośne  o  żółtej  tęczówce  i  niezwykle  „chytrym  wyrazie“.  Uszy u  nasady szerokie, zakończone śpiczasto.  Tułów lis  ma  chudy,  który  jednakże  dzięki  puszystości  futerka  robi  wrażenie  dość  okrągłego.  Ogólna  maść  futerka  bywa  ruda  albo  buro-ruda, która  zresztą  ma  różny  odcień,  w  zależności od  warunków  w  jakich  lis  przebywa;  podgardle bywa  białe,  (włącznie  do  warg),  brzuch  popielato-biały,  wzdłuż  nóg  idzie  od  wewnątrz  biała pręga,  pachwiny  szaro białe,  stopy  czarne,  również  tylna  część  ucha  bywa  czarną;  ogon  ku końcowi  ciemnieje,  koniec  zaś  zawsze  bywa biały.  Wszystkie  przejścia  od  jednej  barwy  da drugiej  bywają  zazwyczaj  bardzo  łagodne biały.  Wszystkie  przejścia  od  jednej  barwy  da drugiej  bywają  zazwyczaj  bardzo  łagodne. a Сг Oprócz  wyżej  opisanych  normalnie  umaszczonych  lisów spotykają się okazy  z ciemnem, brunatno-borem,  lub  mniej  lub  więcej  czarne  futerku  na  grzbiecie  i  całym  tułowiu (z  wyjątkiem  białego  końca  „kity“),  wreszcie popielate  (t. zw.  „niebieskie“) i białe.  Szczególnie  wysoką  wartość  posiadają  czarne  lisy,  które  ponoć i u  nas były kilkakrotnie zabijane.  Lis jest  przeważnie  mieszkańcem  lasów  i  zarośli i  spotyka  się  u  nas  powszechnie  jako  uprzykrzony  drapieżnik.  Schronienia  szuka  w  norach, które  z  łatwością  wykopuje  w  ziemi.  Tam  też urządza  swe  legowisko.  Na  łowy  wychodzi  zarówno  nocą,  jak  i  we  dnie.  Zeruje  po  polach i  ogrodach, a nawet  nieraz zakrada  się  do  kurników.  W  polach  łowi  mnóstwo  myszy,  przynosząc  wskutek  tego znaczną  korzyść  rolnictwu niezależnie  jednak  od  tego  łowi  często  małe zajączki  i  ptaki,  zjada  jaja  ptasie, różne owady, jak  polne  koniki,  chrabąszcze,  pędraki  (lubi również  ryby,  raki,  żaby,  owoce  i  t.  d.). Lis  biega  znakomicie,  w  potrzebie  pływa doskonale.  Nie  lubi  żyć  gromadnie  i  tem  różni  się  od  wilka.

Zazwyczaj liszki (samice) ciekają się w końcu lutego, a po 53 dniach od zapłodnienia wydają na  świat  od  3 do  10  młodych,  które rodzą  się ślepe  i  dopiero  po  dwóch  tygodniach  „przeglądają  na oczy“.  Zwykle po sześciu tygodniach lisięta już  próbują  wyłazić  z  nory,  lecz  nie  oddalają  się  od  niej,  zanim  nie  nabiorą  dość  sił, aby  módz  brać  udział  w  wycieczkach  wraz z  matką.  Gdy  ta  zauważy  niebezpieczeństwo natychmiast  uprzedza  o  niem  swe  dzieci  i  niknie  wraz  z  niemi  w  norze,  która  ma  zwykle kilka  korytarzy.  Gdy  nora  została  odkrytą,  liszka  przenosi swe dzieci w zębach do innej  nory. 

Wiejskie klimaty Europy z 1929 roku nie tylko z Irlandii; Łubiny, Zboża, Habry.  

Pierwsze wycieczki  lisiąt rozpoczynają się zwykle  około  połowy  lipca,  korzystają  one  ze  zbóż,gdzie  mogą  się  z  łatwością  ukryć.  Po  żniwach przechodzą  w  łubiny  i t.  p.,  wreszcie  w zarośla, przylegające  do  pól  uprawnych gdzie  mogą  się  z  łatwością  ukryć.  Po  żniwach przechodzą  w  łubiny  i t.  p.,  wreszcie  w zarośla, przylegające  do  pól  uprawnych. Młode  lisięta  najlepiej  zdobyć,  wykopując je  z  nory.  Sztuki  młode  łatwo  wykarmić  i  oswoić  jak  to  widać  na  załączonej .Ponieważ  futerko  lisa  jest  zawsze  poszu­kiwane,  a zwłaszcza  cenne  jego  odmiany  (czarne,  czyli  srebrne,  niebieskie  i  t.  d.)  oddana zwrócono  uwagę  na  chów  tych  zwierząt  i  dziś stanowi  on  najważniejszą  gałąź  wśród  szeregu innych  hodowli  tego  rodzaju.Urządzenie  lisiej farmy. Najbardziej  roz powszechnionym  typem  racjonalnej  hodowli cennych  odmian  lisa  jest,  tak  zwana  „lisia  farma“,  będąca  wynikiem  długoletniej  praktyki amerykańskich  hodowców.  Lisia farma  zazwy‘ czaj  składa  się  z  większej  lub  mniejszej  ilości zagród z drewnianemi domkami, w których prze bywają  lisy.  Zagrody  te  bywają  różnej wielkoś ci  (od 12 do 30 metrów  kwadratowych  powierzchni),  otoczone  mocną siatką  drucianą,  zakopaną  na  jeden  metr  głębokości  w  ziemię  lub  zagiętą  u  dołu  do  wewnątrz  na 3/4  metra.  Siatka otaczająca  zagrodę  może  być  i  niezbyt  wysoką  jeżeli  posiada  zagięcie  u  góry  do  we wnątrz  przynajmniej  na  3Д  metra,  ewentualnie  zaciąga  się  cały  wierzch  siatką.  W  przeciwnym  razie  wysokość  siatki  winna  się  rów nać  przynajmniej  4  metrom,  gdyż  lisy  potrafją  wspinać  się  po  siatce,  zwłaszcza  po  rogach  łatwiej  im  się  wydostać.  Gdy  siatka  jest zagiętą  u  dołu,  lis  mimo  swej przebiegłości wydostać  się  nie  może,  gdyż  zwykle  stara się  podkopać  w  miejscach  zgięcia  siatki,  co staje  się  dlań  niemożliwem.  Pożądanem  jest, gdy  na  terenie  każdej  zagrody  znajdują  się przynajmniej  jedno  drzewo  lub  krzewy,  lis bowiem  lubi  cień.  Schronieniem  dla  lisów, przebywających  w  zagrodach,  służą  domki  drewniane  zbudowane  z  desek.   Ścianki  domków  podwójne,  przytem  przestrzeń  między deskami  należy  zasypać  suchym  torfem,  trocinami,  liśćmi  drzew  iglastych  i  t.  p.  Rozmiary domków  bywają  różne,  najczęściej  około  metra  długości, 3/4 rnetra  szerokości  i  około  medeskmi  należy  zasypać  suchym  torfem,  trocinami,  liśćmi  drzew  iglastych  i  t.  p.  Rozmiary domków  bywają  różne,  najczęściej  około  metra  długości’ 3/4 rnetra  szerokości  i  około metra Kolonja  lisów  srebrnych.tra  wysokości.  Wnętrze  domku  dzieli  się  na dwie  połowy,  przednią,  która  posiada  otwór wejściowy  i  tylną  oddzieloną  deskami  z  otworem  dla  przejścia  do  wewnątrz,  która  służy do  wykotu.  Każdy  domek  posiada  przedsionek  czyli  zbity  z  desek  długi  korytarz,  (tunel),  który  prowadzi  do  otworu  wejściowe­ go  (imituje  korytarz  w  norze),  flby  hodowca mógł  obejrzeć  wnętrze  domku  i  zrobić  po­rządek,  zazwyczaj  daszek  bywa  przytwierdzony  na  zawiasach  i  otwiera  się  ku  górze  lub w  inny  sposób.  Robią  również  domki  z  pojedynczych  desek,  natomiast  do  wewnątrz  wstawiają beczkę wzdłuż.  W dnie beczki  robią otwór wejściowy dla lisów, a u góry drzwiczki obserwacyjne dla hodowcy. Całą przestrzeń między beczką i ściankami  domku zasypują dla ciepła wyżej wzmiankowanymi  materiałami.  Zabiegi  te  są niezbędne,  gdyż,  lisy  aczkolwiek  nie  boją  się zimna,  jednak  przebywając  w  stanie  dzikim w  norach  wyczuwają  potrzebę  ciepłego  schroniska  zwłaszcza w zimie  lub  w  czasie  wykotu. Zagrody  urządzają  obok  siebie,  rzędami,  aby zmniejszyć  koszta  ogrodzenia  i  wyzyskać  lepiej teren.  Całą  kolonię  t.  j.  serię  zagród  wraz z  domkami otaczają  siatką  wysoką,  aby w razie wydostani i  się  któregokolwiek  z  lisów  ze  swej zagrody  nie  mógł  uciec  poza  teren  hodowli. Zasadniczym  pożywieniem  lisów  jest  mięso,  chociaż  nie  należy  dawać go  w  większych  ilościach,  gdyż  jest to  nie tylko nieekonomiczne,  ale  nadto  działa  ujemnie  na zdrowie  i  stan futerka  ich.  Im  większą  jest  rozmaitość  w  jedzeniu, tem  lepiej.  Właściwie  lisy karmi  się  dwa  razy  dziennie,  przy tem  ogólna ilość  pokarmu  na  cały  dzień  równa  się 72 do s/ i  kg.  Pokarm  ten  składa  się  z krupniku,  ugotowanego  na kościach, odpadkach rzeźnych, mięsie królicze lub rybie, z kaszą owsianą, jarzynami  (zwłaszcza  marchwią  i  cebulą).  Z  powodzeniem  można  dawać  małe  lub mielone kości,chleb, a jeszcze lepiej sucharki, mleko, gotowane owoce  (np.  śliwki),  surowe  mięso  (świeże i  nie  pochodzące  od  zwierząt  padłych).  Prócz tego  w  każdej  zagrodzie  powinna  stać  zawsze świeża  woda, do której  lis często zagląda, choć rzadko  ją  pije.Niezmiernie  ważną  sprawą jest  odpowiedni  dobór  materialiku rozpłodowego. Istnieje  bowiem  bardzo  znaczna  ilość  selekcyjnych  odmian  lisa,  które się  różnią ubarwieniem i  wartością  futerka.  To też za  sztuki  rekordowe które  zdobywały  nagrody  na  wystawach  płacą zwykle  bardzo  duże  sumy.  Najcenniejsze  są czarno-srebrne  lisy,  następnie  idą średnio - ciemne odmiany,żółto-srebrne,  niebieskie,  rudo- srebrne  i  t.d.  Przy  doborze  sztuk  do  rozpłodu należy  mieć  na  względzie  nie  tylko  wartość futerka,  ale  również  zdrowie  i  ogólny  wygląd zwierzęcia.  Nie  należy  parować  lisów, będących w  bliskim  pokrewieństwie  oraz  zbyt  młodych, (najlepiej  po 9—do 10 miesiącach życia). Zazwyczaj  lisy  sparowane  żyją  w  zupełnej  zgodzie i  samiec  odnosi  się  po  przyjacielsku  nie  tylko do  samicy  ale  również  i  potomstwa.  Okres  rui u  lisów  hodowanych  rozpoczyna się w końcu lutego.  Okres ciąży trwa około 50 dni.  W jednym pomiocie  bywa  od  2  do  8  szczeniąt,  a  niekiedy  zdarza  się i  więcej.  Należy  mieć  na  uwadze iż  lisy  hodowane  w  niewoli  są  często  płodniejsze,  niż  żyjące  dziko.  Samica  po  wykocie staje  się  bardzo  ostrożną  i  niepokoi  się  ogromnie  o  swoje  dzieci.  Wskutek  tego  nie  należy zaglądać  do  wnętrza  domku,  gdyż  w  obawie przed  wykryciem  pomiotu,  lisy  wynoszą  swe szczenięta  poza  jego  obręb  przy tem  mogą  je narazić  na  uszkodzenie  lub  śmierć,  przez  co przynoszą  znaczne  straty hodowcy.  Trzeba  również  uważać  aby  stare  lisy  podczas ich karmienia  nie  unosiły  pokarmów  i  nie  zakopywały dla  swych  młodych,  co  często  czynią  przez zbytnią  troskliwość.  Zazwyczaj  około  trzech  do czterech  miesięcy młode liski przebywają razem ze  swemi  rodzicami.  Potem  należy  przenieść je  do  oddzielnej  zagrody  i  karmić  mlekiem, jajami surowemi, oraz wyżej wspomnianym krupnikiem, urozmaicając w miarę możności  pokarm.Najlepsze  futerko  mają  sztuki  kilkoletnie i przy tem zimową porą, to też w tym czasie odbywa się ubój  lisów.  Należy  zaznaczyć, że w Ameryce bardzo często hodowcy lisów posiadają  kró­likarnie, które dostarczają niezbędne ilości mięsa, potrzebnego  do  wyżywienia  lisów.  Według  ich zdania, dla wyżywienia pary lisów  potrzeba około  60  sztuk  królików  rocznie  z  dodatkiem oczywiście  pokarmów  mącznych,  jarzyn  i  t.  p. Należałoby i u nas  za  ich przykładem zorganizować  hodowlę  lisów  w  połączeniu  z  hodowlą królików, obie bowiem w rezultacie dają materiał kuśnierski. W związku z tem dla mięsa króliczego znalazł by się  nowy  sposób racjonalnego  zużytkowania.


 32 Niedziela zwykła - Rok C a historia białego szpica w malarstwie Europy. 

Autor tego obrazu, Thomas Gainsborough (1727 – 1788) malował go piastując urząd nadwornego malarza króla Jerzego III. Jerzy III Hanowerski był pierwszym królem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii i pierwszym brytyjskim królem Hanoweru. Historycy podkreślają inteligencję i sprawność polityczną tego władcy, pomimo że za jego panowania w dniu 4 lipca 1776 r. członkowie amerykańskiego Kongresu podpisali Deklarację Niepodległości, co równało się powstaniu nowego państwa - Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. 

Św. Jerzy patron skautów i harcerzy od czasów rzymskich. 

W dniu 23 kwietnia organizacje skautowe wspominają Św. Jerzego jako swego Patrona. W harcerstwie polskim od samego początku uważano ten dzień za święto harcerzy. Święty Jerzy jest patronem Anglii, Bośni, Litwy, Szwecji, Niemiec, i włoskich miast: Ferrary i Neapolu. Patronuje różnym rzemiosłom wojennym, harcerzom, skautom oraz licznym orderom. Święty Jerzy chroni przed epidemiami i ukąszeniami. O życiu Świętego niewiele możemy jednak powiedzieć. Niewątpliwie był męczennikiem, najprawdopodobniej z czasów prześladowań rzymskiego cesarza Dioklecjana (284-305 r.). Przypuszczalnie pochodził z Kapadocji, a śmierć poniósł w palestyńskiej Liddzie. Był żołnierzem, być może nawet wyższym oficerem armii rzymskiej. Dniem św. Jerzego jest 23 kwietnia.  

Szpic Elo - nie do końca niemiecki bo z Wielkiej Brytanii - królestwa Elżbiety II, dość mocno przypomina mi psa z dzieciństwa, tyle że mój pies nie miał kręconego ogona i bardziej wilczą głowę - raczej z ras dużych i przypominał wilka. 

Szpic nordycki reprezentant Dani z roku 1979 - nie do końca niemiecki. 

Jak można się spodziewać, skandynawskie rasy psów są w większości grubo powleczonymi rasami, które dobrze pasują do zimnych nordyckich regionów Europy.

Islandzki szpic to pies typu szpic, który śledzi pochodzenie psów przywiezionych na Islandię przez Wikingów. Islandzki szpic pasterski jest, co nie jest zaskakujące, przede wszystkim wykorzystywany jako pies pasterski, a także konkuruje w różnych zawodach zwinności i posłuszeństwa. Pomimo swojego dziedzictwa jako psa pasterskiego, islandzkie Owczarki tworzą wspaniałe psy stróżujące. [ Przekład tłumaczenia z hodowli  zagranicznych - Google Tłumacz ].

Psy które powstały na bazie szpica nordyckiego a nie do końca niemieckiego.

Łajka zachodniosyberyjska - szpic, Szpic nordycki - Duński , Szpic islandzki - import z Dani lub rasa  etniczna ,Owczarek szkocki ,Owczarek szetlandzki , Akita - szpic japoński, Pies niedźwiedzi. Jak widać te rasy są albo szpicowate - wilcze albo też szpicowate - lisie. Owczarki szkodzie i szetlandzkie różnią się załamanym uchem na końcach. 

Wiele ras psów i jeden symbol szpica na tyłku - zawinięty ogon w obwarzanek. 

Rasy psów pierwotnych szpicowatych charakteryzuje jeden model zwijania ogona, u ras dużych i mniejszych. Aby je rozróżnić w Europie lub Azji nadano im różne nazwy. Wyjątek w tej kategorii szpicowatych stanowią owczarki.