Owczarek niemiecki

Owczarek niemiecki osiągną ogromną popularność mimo, że jest to rasa psa stosunkowo młoda, liczy sobie bowiem od oficjalnego ustalenia wzorca dopiero 84 lata. Na świecie w 1989 roju odnotowano 1 000 000 psów tej rasy, w tym też w Niemczech 250 000 sztuk, w Polsce tylko 5 000 sztuk, Klub macierzysty zwany ''SV'', liczył sobie w 1980 roku 90 000 członków, a do Światowej Unii Stowarzyszenia Hodowców Owczarków Niemieckich należą 36 krajów, w tym również Polska. Swą szczególną popularnością owczarek zawdzięcza kilku zaletom po dzikim przodku - wilku, owczarku alzackim oraz wilczurach; jest to pies harmonijnej budowy, ładny, płynnie poruszający się oraz pełnym czujności i napięciu w wyglądzie, a zarazem wysokiej użyteczności użytkowej; pies pasterski, pies obrończy, oraz uzdolniony węchowo. Dewizą hodowlaną owczarka jest wyprowadzenie rasy głównie użytkowej, o zdolnościach węchowych, nie tylko czystego eksterieru. Owczarek niemiecki, wywodzący się nie tylko od psów pasterskich do bydła, ale też leśnego wilka powstał na początku XX wieku, jako pies użytkowy w Policji, Służby strażniczej, Wojsku dla celów meldunkowych i sanitarnych. Owczarek niemiecki okazał się też doskonałym ratownikiem górskim i przewodnikiem osób ociemniałych. Pies ten posiadał wspaniałą karierę, podczas drugiej wojny światowej, dokumentowanej w filmie ,, My czterej pancerni'' lub filmie ,, Cywil '' . Winę mieszańca, a jednak dziś rasowego psa owczarka niemieckiego, należy przypisać nie psom, ale ludziom wykorzystującym je do swych celów. Wspomnieć należy, że rasa ta ma wiele nazw potocznych od swych przodków; wilk, wilczur, owczarek alzacki, choć obecna nazwa brzmi Owczarek niemiecki.

Wzorzec pierwotny rasy owczarka niemieckiego, został ustalony 20 września 1899 roku, w założeniu hodowcy A.Mayera i M. Stephanitz'a, a następnie uzupełniano dane od roku 1091 do roku 1961, aż ostatecznie Unia Europejska Hodowców owczarka niemieckiego ustaliła z dniem 30 sierpnia 1976 roku, zatwierdzenie rasy przez FCI pod numerem 166 d dnia 12 kwietnia 1977 roku. Aktualnie jest ważny wzorzec nr 166 a z lipca 1976 roku.

Planowaną hodowlę Owczarka niemieckiego SV w roku, zatwierdzono jako psa; pasterskiego do hodowli bydła, a zarazem środkowoniemieckiego i południowoniemieckiego, a cała hodowla eksterieru była wyprowadzona z wymienionego eksterieru i uzdolnień psychicznych, jako psa przydatności użytkowej.

Dieta owczarka niemieckiego; praktycznie pies zje wszystko co wpadnie mu do miski, i często posiada wady przewodu pokarmowego, lub budowy. Na jednego owczarka w diecie wilczej przypada na dobę około 10 %  z ustawy FCI, to jest około 6,25 kg mięsa na dobę w diecie wilczej. W stosunku do diety ludzkiej, spożycie mięsa przez opiekuna wynosi 20 %, z ustawy FCI, to jest około 12,50 kg mięsa.

Wygląd ogólny; owczarek niemiecki jest psem średniej wielkości. Jego wysokość należy mierzyć drążkiem pomiarowym przy dociskaniu sierści, a linia pomiaru powinna odpowiadać prostopadłej, biegnącej od kłębu po przez łokieć do podbrzusza. Idealny wzrost mierzony w kłębie wynosi 62,5 cm dla psów i 57,5 cm dal suk. Dozwolone jest odchylenie 2,5 cm w górę i w dół. Większe odchylenie w górę, jak i wzrost poniżej dolnej granicznej ogranicza użytkowość hodowlaną. Owczarek niemiecki ma sylwetkę nieco wydłużoną, jest psem silnym i dobrze umięśnionym. Jego kości są suche i dobrze związane. Stosunek wysokości tułowia do jego długości oraz ułożenia kości kończyn ( u kontowanie ) zapewnia mu przestrzenny i wytrwały kłus. Posiada szatę dobrze chronioną przed złymi warunkami atmosferycznymi. Należy ocenić ładny wygląd tej rasy, ale nigdy kosztem jej użyteczności. Piętno płci powinno być wyraźne, a płeć owczarka powinna być rozpoznawalna. Opis psa wyraźnie podkreśla siłę tego psa, inteligencji, zwrotności, przy pięknych proporcjach i wyważeniu ciała. Jego sposób poruszania się i zachowania się wykazuje, że w jego zdrowym ciele funkcjonuje zdrowy system nerwowy i tym samym posiada warunki, umożliwiające stałą gotowość do wykonywania pracy użytkowej, przy dużej wytrwałości. Tylko doświadczony fachowiec potrafi tańczyć z wilkami i może stworzyć środowisko zaufania, cechy charakteru użytkowego, uzdolnień psychicznych, łącznie z reakcjami i odpornością na strzały z broni palnej, doceni użytkownik z książeczką wyszkolenia Owczarka niemieckiego. Pomimo swego kpiącego charakteru opisu psa a jedna wilka pies powinien się łatwo podporządkować, dostosować się do każdej sytuacji, chętnie wykonywać polecenia. Pies ten a może raczej wilk, powinien wykazywać śmiałość, nieustępliwość w obronie swego opiekuna oraz jego mienia, z pasją atakować na rozkaz, a zarazem i przede wszystkim powinien być czujny, a zarazem posłuszny i miły w kontaktach towarzyskich w domu, przyjacielskim dla znanego mu otoczenia, szczególnie opiekuńczym dla dzieci i innych zwierząt, lecz powściągliwy w stosunku do obcych. Grupa ludzka w domu, zastępuje owczarkowi niemieckiemu stado wilcze, które posiada hierarchię stada, a najważniejszy jest przewodnik, tak zwany Basior - samiec, oraz Wadera - suka.


Zwierzęta pochodzenia niemieckiego a FCI.  

• Krowy rasy żółtej 
• Koń brandenburski 
• Owca wrzosówka 
• Owczarek niemiecki 

U kontowanie aparatu ruchu; owczarek niemiecki jest kłusakiem. Jego kłus odbywa się diagalnej pracy nóg, to jest wysuwa do przodu tylną lewą i przednią prawą oraz na odwrót. Kończyny zatem jego muszą być tak ukształtowane, tak u kontowane, aby tylne mogły być bez zakłóceń linii grzbietowej przesuwanej aż do połowy tułowia, a przednie w tym samym czasie tak samo daleko wyrzucone do przodu. Każde odchylenie w kierunku nadmiernego ukatowania tylnych kończyn miednicznych zmniejsza ich siłę i wytrwałość. Przy właściwych parametrach kłusu owczarka niemieckiego w ruchach posuwistych tuż nad ziemią i sprawności nie zmordowanej. Przy podanej do przodu głowie i lekko podniesionym ogonie powstaje przy równomiernym kłusie, sięgających do czubków uszu przez kark i grzbiet, aż do końca ogona, lekko łukowata, prawie prosta linia grzbietowa.

Usposobienie, cechy charakteru, uzdolnienia; odporność nerwowa, spostrzegawczość, czujność, powściągliwość, łatwość podporządkowania się człowiekowi, przywiązanie do opiekuna w wieku szczenięcym od 8 tygodni życia, nieprzekupność w tresurze, śmiałość, bojowość, to najistotniejsze cechy wykorzystania owczarka niemieckiego w tresurze od 6 miesięcy życia. Jako kłusak powinien posiadać uzdolnienia użytkowe, szczególnie jako stróż, towarzysz, pies obrończy i pasterski po szkoleniach lub też jako pies tropiący. Inteligencja psa jest zależna głównie od człowieka lub też przodków owczarka niemieckiego. Po ósmym tygodniu życia, gdy nie odstawimy szczeniaków od suki, nabywają przyzwyczajeń wadery.

Głowa; proporcjonalna do długości tułowia, około 40% wysokości w kłębie, nie powinna być ani za ciężka ani za delikatna lub zbyt wydłużona, między uszami umiarkowanie szeroka. Czoło oglądane z boku i przodu tylko lekko wysklepione, bez bruzdy lub ze słabo zaznaczoną bruzdą czołową. Policzki lekko zaokrąglone, nie wystające. Mózgoczaszka długości 50 % całej długości głowy, oglądana z góry, zwęża się stopniowo i równomiernie od uszu ku grzbietowi nosa, przechodząc nie za ostro znaczonym przełomem czołowo - nosowym w klinowatą, długą, suchą część pyskówa. Szerokość mózgoczaszki powinna odpowiadać jej długości, przy czym nie jest błędem, gdy jest nieco większa od tej długości u psa, a nieco mniejszej u suki. Pysk jest silny, szczęka i żuchwa dobrze rozwinięta, wargi suche, napięte, dobrze przylegające. Grzbiet nosa jest prosty, o linii prawie równoległej do przedłużonej linii czoła. Uzębienie powinno być zdrowe, mocne oraz pełne - około 42 zęby; 20 w szczęce, 22 w żuchwie. Owczarek niemiecki jako potomek wilka,posiada zgryz nożycowy, czyli siekacze ułożone są na kształt nożyc, przy czym siekacze żuchwy zachodzą na ścianki tylne siekaczy szczęki. Tyłozgryz i przodozgryz, jak i zbyt duże luki między zębami stanowią wadę. Wadliwy jest też zgryz cęgowy. Szczęki i żuchwa powinna być dobrze rozwinięta, aby zęby mogły głęboko tkwić w zębodołach. Uszy średniej wielkości, u nasady szerokie, ku górze zwężają się, wysoko osadzone, stojące, z małżowinami skierowanymi do przodu. Ustawienie uszu jest proste, żadne nie może być pochylone do środka. Uszy załamane i cięte lub obwisłe są dużą wadą, jak na potomka wilka. Szczenięta i młode psy o okresie zwanym ząbkowaniem - zmianami uzębienia, czasem do sześciu miesięcy życia lub nawet dłużej, mają uszy zwisające lub ściągnięte ku środkowi. Wiele psów w okresie spoczynku, kładzie uszy do tyłu - co nie jest wadą. Oczy średniej wielkości, kształtu migdały, nieco skośnie osadzone, nie wyłupiaste, o barwie dostosowanej do umaszczenia, możliwie ciemnej. Wyraz oczu żywy, pojętny, wskazujący na pewność siebie.

Szyja; silna, o dobrze rozwiniętych mięśniach, bez luźnego podgardla. Noszona pod kontem około 45 stopni, do linii poziomej. W podnieceniu podnoszona wyżej, a opuszczona w czasie kłusu.

Tułów; Długość tułowia nie powinna przekraczać od 110 do 117 % wysokości psa. Kwadratowe, długonogie psy o krótkim tułowiu są nie pożądane u tej rasy. Klatka piersiowa owczarka niemieckiego jest głęboka od 45 do 48 % wysokości w kłębie, ale nie za szeroka z długim, dobrze wykształconym podpiersiem. Żebra dobrze uformowane i długie, ani z długim, ani beczkowate, ani płaskie. Mostek znajduje się na wysokości łokcia. Dobrze ukształtowana klatka piersiowa zapewnia łokciom swobodny ruch w czasie kłusu, natomiast zbyt wybrzuszona, zakłóca ruch łokci i ich odstawienie. Zbyt płaska klatka piersiowa daje wciśnięte łokcie. Klatka piersiowa powinna sięgać daleko od tyłu, aby lędźwie wydawały się stosunkowo krótkie. Brzuch umiarkowanie podkasany. Grzbiet łącznie z lędźwiami prosty i silny, między kłębem a zadem, nie za długi. Kłąb powinien być umiarkowanie długi i wysoki, wyraźnie górujący nad grzbietem, w który przechodzi łagodnie do tyłu opadającą, niezakłócona linia. Lędźwie szerokie, silne, i dobrze umięśnione. Zad długi, lekko spadzisty około 23 stopnie do linii poziomej. Jego kostną podstawę tworzy miednica i kości krzyża. Krótki, spadzisty lub prosty zad jest nie pożądany.

Ogon; obficie owłosiony, sięga co najmniej stawu skokowego, lecz nie dalej, jako do połowy śródstopia. Czasem - choć nie pożądane - posiada lekkie zagniecenie na bok. Pies spokojny nosi ogon zwisający łagodnie, łukiem ku dołowi. W podnieceniu i w czasie ruchu ogon jest wyżej podnoszony oraz wyginany, ale nigdy powyżej linii grzbietu. Ogon nie powinien być prosty, ani zakręcony. Sztucznie skierowany ogon jest nie dopuszczalny.

Kończyny przednie; Łagodna długa, skośnie ustawiona do kontu nachylenia 45 stopni, płasko przylegająca. Ramię jest ustawione do łopatki pod kontem prostym. Powinno być raczej owalne niż okrągłe. Śródręcze silne, nie zbyt stromo ustawione pod kontem 20% odchylenia od linii pionowej, ale i nie nadające. Łokcie ani odstające, ani wciśnięte. Długość kończyn nieco większa od długości klatki piersiowe około 55%.

Kończyny tylne; Uda szerokie, silnie umięśnione. Kość udowa, oglądana z boku jest ustawiona skośnie w stosunku do tego nieco dłuższych kości podudzia pod kontem około 120 stopni. U kontowanie kończyn tylnich odpowiada mniej więcej ukątowaniu przednich, ale nie może być przesadne. Staw skokowy szeroki i mocny, łączy silnie śródstopie z kośćmi podudzia. Ogólnie biorąc, kończyny tylne, powinny być mocne i dobrze umięśnione, aby mogły z łatwością spełnić zadanie siły napędowej psa. Łapy owalne, tworzą jej krótkie, zwarte i wysklepione palce oraz twarde, ale nie szorstkie opuszki. Pazury krótkie, mocne, a zarazem ciemne. W razie wystąpienia wilczych pazurów, należy osuwać je w pierwszych dniach życia szczenięcia. Jednak Francuzi nie dokonują zabiegu na wilczych pazurach owczarka francuskiego Brie, ale jednak w Polsce jest to wymagane.

Umaszczenie; czarne z regularnymi brązowymi, żółtymi ( płowymi ) do jasnoszarych znakowaniami podpalanymi, z czarnym szarakiem, śniade z czarnym nalotem na szarym lub jasnobrązowym tle z odpowiednio jaśniejszymi znakowaniami, czarne lub szare, jednolite, lub jaśniejszymi względnie brązowymi znakowaniami. Mała, biała plamka na piersi lub bardzo jasne wewnętrzne strony nóg są dopuszczalne, lecz nie pożądane. Wierzchołek nosa powinien być przy wszystkich typach umaszczenia czarny. Psy z nieznaczną tylko maską lub bez maski, o żółtawym lub rażąco jasnych oczach, jasnych znakowaniach na piersi lub wewnętrznych stronach kończyn, białych pazurach oraz czerwono - rudej sierści jako słabo wypigmentowane. Poszycie jest u wszystkich owczarków, z wyjątkiem czarnych, zawsze koloru jasnego. Ostatecznie umaszczenie szczeniąt można określić po zakończeniu procesu porostu włosów okrywowych.

Owłosienie; owłosienie owczarka niemieckiego jest zależne od typu wilka  lub psa oraz eksterieru w klasach;

a) Owczarek niemiecki twardowłosy o włosie twardym - stockhaarig; włos okrywowy ma gęsty. Poszczególne włosy    proste,twarde i mocno przylegające. Głowę łącznie z zewnętrzną stroną uszu, przednią stroną nóg oraz palców sierść jest krótka, w koło szyi dość gęsta, a zarazem dłuższa. Na tylnej stronie nóg przednich i tylnich sierść jest nieco dłuższa. Na pośladkach tworzy się dłuższy włos, przypominający portki. Długość sierści jest rozmaita i w skutek czego tworzy się opisy pośrednie, pod względem ich długości.Zbyt krótki lub kręcony włos jest wadą.

 

b) Owczarek niemiecki kosmaty o włosie twardym dłuższym - langstockhaarig; poszczególne włosy są dłuższe, nie zawsze proste, a przede wszystkim nie przylegają do ciała. Szczególnie na zewnętrznej stronie uszu, za uszami, na tylnej stronie przedramienia, na częściach lędźwiowych tułowia sierść jest dłuższa, tworząc kosmyki włosia na uszach i frędzle od łokcia do śródstopia. Portki na pośladkach są dłuższe i gęste, ogon obficie owłosiony tworzy nie duże pióra na spodniej stronie. Tego typu owłosienie, nie jest pożądane ponieważ nie daje takiej odporności na warunki atmosferyczne, jak włos twardy. Jednak psy posiadające obfite owłosienie, mogą być dopuszczone do hodowli, gdy przewyższa je inteligencja lub zezwalają ustawy danego państwa.

c) Owczarek niemiecki długowłosy - langhaarig; sierść jest znacznie dłuższa niż u wymienionych owczarków, typu a i b, zwanego inaczej kosmatym, sierść jest miękka i zazwyczaj tworzy na grzbiecie przedziałek. Podszycie występuje tylko w obrębie lędźwi lub nie ma go wcale. Ponieważ użytkowość długowłosego owczarka jest mało odporny na warunki atmosferyczne, szata jest zaniżona, jest to typ owłosienia nie pożądana.

Wady rozwojowe owczarka niemieckiego; wady obniżające użytkowanie, wytrzymałość, sprawność, bodźce, nerwowość, nadmierna pobudliwość, bojaźliwość, brak żywotności lub pasji do pracy, zwyrodniałe jądra u samca, słaba kondycja fizyczna, choroby wątroby, niedorozwój fizyczny. Psy o mało intensywnym umaszczeniu, o odcieniu niebieskim, odcieniu albinosa, o odcieniu ryżowym lub bez pigmentu, odcieniu bieli, lub białe osobniki z czerwonym nosem, przekroczenie norm rozwojowych, wypaczona anatomia budowy, wady zgryzu, za miękkie lub za długie owłosienie, brak podszycia, źle ustawione uszy, sierść szczotkowata od urodzenia. U wszystkich mieszańców jest trudne ustalenie parametrów wychowania, oraz predyspozycji psychicznych.

1. Owczarek niemiecki biały - eine Farbe weiß schweizer 

“Łagodny pies dla łagodnej ręki.” – tymi słowami pewna hodowczyni Białego Owczarka Szwajcarskiego najlepiej określiła charakter tego psa. Ponieważ BOS jest dość młodą rasą, trudno jest określić jego charakter w kilku zdaniach. Można się spotkać z osobnikami tej rasy, które są bojaźliwe jak i też  z psami pewnymi siebie i szukającymi kontaktu z człowiekiem.Według wzorca, Biały Owczarek Szwajcarski opisywany jest jako wrażliwy pies towarzyszący i rodzinny oraz wyjątkowo przyjazny dzieciom. Jest też uważnym stróżem i chętnym do nauki psem pracującym. Bardzo niewiele ras w swoim wzorcu jest opisana jako “łagodna dla dzieci”, ponieważ może to u ich właścicieli budzić nieodpowiednie oczekiwania, rasa BOS jest pod tym względem rzeczywiście zupełnie wyjątkowa.Mimo to, że  BOS często jest jedynie psem do towarzystwa, nie można zapomnieć o tym,  że jest to owczarek. Jego bezproblemowe wychowanie, możliwe jest pod warunkiem odpowiedniego ułożenia i poświęcenia mu uwagi.Pies tej rasy zawsze stara się być jak najbliżej swojego właściciela i jest wyjątkowo towarzyski, więc absolutnie nie nadaje się do trzymania w kojcu lub jako pies samotnie stróżujący. Ze względu na swoją wyjątkową czujność, nadaje się świetnie do pilnowania posesji domowej, wcześnie i wyraźnie alarmując szczekaniem swojego właściciela.Pewny dystans wobec obcych osób zdarza się czasami u BOS i jest to opisane we wzorcu rasy. Nie można tego jednak mylić z bojaźliwością. BOS powinien mieć temperament, ale nigdy nie być psem nerwowym. Jako prawdziwy owczarek potrzebuje pracy i rozrywki. Psy tej rasy szybko i chętnie się uczą, więc nic dziwnego, że dziś możemy spotkać je uprawiające przeróżne psie sporty, jako psy przewodnicy, psy lawinowe i ratownicze, towarzyszące osobom niepełnosprawnym ruchowo  i w dogoterapii. U mieszańców ras u których nie stwierdzono pokrewieństwa, wychowanie jest nie możliwe..., można tylko uwzględnić wygląd zewnętrzny rasy. 

1. Owczarek niemiecki czarny - einfarbig schwarz german

Owczarek niemiecki czarny, podobnie jak pozostałe odmiany, jest bardzo chętny do współpracy z opiekunem. Uwielbia aportować i spędzać czas na świeżym powietrzu. Jest podatny na szkolenie; cechuje go ogromna odwaga. Bardzo dobrze odnajduje się w roli psa do towarzystwa, a także psa obronnego, służbowego, typowo stróżującego oraz pasterskiego.Czworonogi są szczególnie podatne na dysplazję stawów i problemy żołądkowo-jelitowe. U niektórych osobników rozwijają się także problemy natury okulistycznej i zapalenie tkanki kostnej. W związku z czarną barwą sierści psy są nieco bardziej podatne na przegrzanie – dotyczy to zwłaszcza długowłosych psów. Owczarek niemiecki czarny bywa przedstawiany jako „zły wilk” – jest to oczywiście związane z jego niesamowitą barwą umaszczenia. Jest to zarazem jedna z rzadziej występujących odmian rasy Owczarek niemiecki. Czarne owczarki mogą mieć zarówno krótki, jak i długi włos. Odmiana czarna była szczególnie chętnie wykorzystywana przez wojska niemieckie w okresie II wojny światowej.

1. Owczarek niemiecki  alzacki czekoladowy - eine Farbe Erz Elsässer

,, Taki jeden ze schroniska lub instytucji żebraczej '' - Oznacza to, że pies agresywny (np. na tle lękowym, bo zazwyczaj w przypadku psów schroniskowych jest to dokładnie taka agresja) może wcale nie być w rzeczywistości agresywny, kiedy jego sytuacja będzie stabilna. Jest wiele psów początkowo niepewnych, wystraszonych, które w schronisku warczą na schroniska czy potrafią zaatakować innego psa, a jednocześnie w domu doskonale zgadzają się z czworonogami i kochają swoich właścicieli, nawet na nich nie warcząc. Jednakże, zanim zdecydujemy się wziąć gryzącego psa do domu – pamiętajmy, że zmiana zachowania nie zajdzie sama z siebie, tylko potrzebujemy odpowiedniego nakładu pracy. Jeśli nie wiemy, jak pracować, nie chcemy zasięgać porad specjalisty – nie bierzmy takiego psa, bo jeśli nie opanujemy jego zachowań, to prawdopodobnie wróci on do schroniska. Zapewne dawno temu pies Alzacki dał początek jako owczarek pasterski, rodowi owczarka niemieckiego. Taki pies wymaga nie tylko tresera, ale też psychologa.

1. Owczarek niemiecki wilczy - eine Farbe Czech Wolfdog

Československý Vlčák jest jedną z dwóch ras (druga to Saarloos wolfhond) zarejestrowanych w FCI, a będących krzyżówkami psa i wilka.

Historia: Pierwotnym celem krzyżowania wilka europejskiego (pospolitego) z owczarkiem niemieckim było uzyskanie psów użytkowych na potrzeby czechosłowackiej straży granicznej. Rozpoczęto badania mające na celu poprawienie cech użytkowych owczarków niemieckich wykorzystywanych w służbie granicznej i w roku 1957 przystąpiono do realizacji projektu. Pierwsze próby krzyżowania były nieudane - szczeniaki wilczycy Brity i owczarka niemieckiego Cézara z Březového háje urodziły się 26 maja 1958 roku. Druga linia czechosłowackich Wilczaków, utworzona przez potomków tej samej wilczycy Brity i ON (owczarka niemieckiego) Kurta z Václavky urodziła się 21.05.1960 w Libějovicích. W latach 70. psy rodziły się głównie w nowej stacji hodowlanej w pobliżu Malacky na Słowacji. Dalszy postęp hodowli czechosłowackich Wilczaków umożliwił rozwój cywilnej hodowli, która dotyczyła całego terenu Czechosłowacji. W czasie założenia klubu 20 marca 1982 wszystkie psy dopuszczone do hodowli, lub ich rodzice pochodziły ze słowackiej stacji hodowlanej lub od cywilnych hodowców, którzy te zwierzęta otrzymali z Bratysławy. W roku 1985 twórca rasy Karel Hartl rozszerzył pulę genetyczną poprzez skojarzenia owczarka Bojara vom Schotterhof i wilczycy Lejdy. Ze szczeniąt, które urodziły się w roku 1983 w stacji hodowlanej w Libějovicích użyto jedynie psa Kazana z Pohraniční stráže. Był to potomek wilka, który wyglądem przypominał zdecydowanie dużego owczarka. To podzieliło hodowców. Słowacy blokowali częściowo potomków z linii Kazana, która jest z tego powodu spotykana głównie w rodowodach psów z Czech. Od roku 1983 nie stosuje się żadnych domieszek wilczej krwi. Klub hodowców czechosłowackich Wilczaków wystąpił o uznanie rasy przez FCI w roku 1988. Uznano ją 13 czerwca 1989 w Helsinkach. Po podziale Czechosłowacji, na konferencji w Bratysławie 23 stycznia 1993 klub podzielono. Na posiedzeniu CMKU 4 lipca 1993 ustanowiono, że nazwa i kraj pochodzenia rasy pozostanie bez zmian, a patronat nad rasą przejmie Słowacja. Ostateczne zatwierdzenie rasy miało miejsce na konferencji w Meksyku w roku 1999.

Początkowo ludzie, krzyżując psa z wilkiem, liczyli na uszlachetnienie wyglądu tego pierwszego oraz wzmocnienie takich pożądanych cech jak wytrzymałość, siła czy sprężysty krok. Krzyżówki były zewnętrznie bardzo podobne do wilka: miały takie same wymiary, pojemność mózgu i wilczasty kolor. Odziedziczyły także ogromną zdolność do regeneracji sił: podczas gdy krzyżówki po przebiegnięciu 100 kilometrowego odcinka były po trzech, czterech godzinach w pełni wypoczęte, owczarki potrzebowały 10-12 godzin po przebiegnięciu odcinka o połowę krótszego. Czechosłowackie Wilczaki miały też o wiele lepszy zmysł węchu i orientacji (szczególnie w nocy) oraz były odporniejsze na dokuczliwe warunki atmosferyczne. Młode psy drugiej generacji można już było szkolić, o ile szczeniaki zostały zabrane od matki wystarczająco wcześnie i wychowane bez kontaktu z innymi psami. Do treningu obronnego nadawały się wtedy jedynie nieliczne psy. Wszystkie osobniki bardzo przywiązywały się do ludzi, którzy się nimi zajmowali, ale trudno nawiązywały kontakt z obcymi. O ile cechy takie jak niepewny charakter zostały z czasem zlikwidowane (obecnie strachliwość uważana jest za wadę dyskwalifikującą), to nie udało się zlikwidować ich przywiązania do ludzi. Gdy ich przewodnicy kończyli służbę wojskową, Wilczaki miały duże problemy w przyzwyczajeniu się do nowego właściciela. To spowodowało, że nie są one używane obecnie w wojsku, gdzie preferuje się rasy łatwiejsze w szkoleniu.

Wygląd: Początkowo Wilczaki były selekcjonowane jedynie ze względu na cechy charakteru. Ich wygląd nie był istotny, chyba, że były to cechy, które miały wpływ na użytkowość. Przez wiele lat bardziej przypominały owczarki niemieckie, dopiero w połowie lat 70. zaczęły bardziej upodabniać się do wilków. 14 listopada 1979 na świat przyszedł Rep z Pohraniční stráže, który przyczynił się do ustalenia wilczego wizerunku rasy. Przez Františka Rosíka został uznany za wzorcowego Wilczaka. Poprzez chów wsobny wzmocniono cechy tej rasy, co pozytywnie wpłynęło na jej eksterier i doprowadziło do wyrównania fenotypowych cech populacji (dzięki czemu można było starać się o uznanie rasy). Dopuszczony jest kolor ciemnoszary (czarno-biało-szary, bez brązu). Niespotykane są wilki europejskie całe biało-szare (nie mówiąc już o prawie białych, czy czarnych), tak więc i u Wilczaków preferowane są osobniki umaszczone tak jak ich dzicy przodkowie: mające sporą domieszkę rudego, brązu i koloru żółtego.

Charakter: Ceskoslovensky Vlcak to pies niezależny i nigdy do końca nie jest podporządkowany człowiekowi, bardzo inteligentny, o dobrym zmyśle orientacji w terenie. Silnie przywiązuje się do właściciela. W prowadzeniu wymaga konsekwentnego i zdyscyplinowanego podejścia.

Użytkowość: W chwili obecnej Wilczaki sprawdzają się na placu szkoleniowym, gdzie przy odpowiedniej motywacji nie różnią się od innych ras użytkowych. Ich domeną pozostaje tropienie, ze względu na doskonały węch.

Zdrowie i pielęgnacja: W higienie utrzymanie tej rasy nie jest kłopotliwe, wymaga odpowiednio częstej pielęgnacji oczu i pazurów.

1. Owczarek niemiecki - drei-Farben.

W 2015 roku urodził się owczarek niemiecki trzy kolorowy u Pastora Alem. Takiej niespodzianki odmiany wilka lub psa nikt się nie spodziewał. A jednak owczarki biało rude występowały już za mojego życia, oraz życia moich rodziców.

Dysfunkcje w ubarwieniu owczarka niemieckiego na rok 2017. A jednak nikt się tym nie przejmuje, gdy  ciągle powstaje nowa rasa psa, podobnie jak nowa rasa wilka. Pies czy wilk człowiek musi podążać za nową modą, gdy miłość psia lub wilcza nie wybiera...

1. Per - Bene FCI Hodowla Owczarków Holenderskich z certyfikatem Niemiec w 2017 roku.

Owczarki Holenderskie FCI, urodzone 29.06.2017r. Urodziło się 11 ślicznych zdrowych szczeniąt, 3 suczki są jeszcze do rezerwacji, zapraszamy do kontaktu, super psy do sportu, pracy i do rodziny.Pieski po super rodzicach: Wadera - Champion Polski Aza for Ever Per-Bene, zdobyła między innymi tytuły na wystawach: Najlepsze Szczenię, Zwycięzca Młodzieży, Najlepszy Junior, BOS, Zwycięzca Rasy, Najlepsza Dorosła Suka, wnioski CWC, CACIB. Basior - Mistrz Niemiec Owczarków Holenderskich IPO 3 Boyd's Bullriding Ironman., czterokrotny zwycięzca mistrzostw Landu w Niemczech, 2 miejsce na Mistrzostwach świata Owczarków Holenderskich. Przewidujemy iż szczeniaczki będą super psami do sportu, z mocnym zacięciem obronnym, ale zarazem mocno socjalne, czyli nadające się do rodziny z dziećmi, obydwoje rodzice super socjalni, lubią przebywać w towarzystwie dzieci.Wadera jest Championem Polski, pochodzi z najbardziej utytułowanej hodowli owczarków holenderskich w Polsce PER-BENE, bierze czynny udział w szkoleniu innych psów, jest bardzo zrównoważona, ale zarazem jest bardzo szybkim i energicznym psem, który cały czas chciał by pracować z człowiekiem, mieszka w domu, dogaduje się super z dziećmi, super pies rodzinny jak i pracujący. Basior to czołowy zawodnik Mistrzostw Niemiec IPO 3, zwycięzca wielu mistrzostw Niemiec IPO 3, oraz wielokrotnie na podium tychże mistrzostw, pies z linii i hodowli mocno użytkowej, zrównoważony, piękny pies, z bardzo dobrym socjalem, super zacięciem do pracy i ukierunkowaniem na przewodnika. Pies mieszka z rodziną w domu. Pochodzi i mieszka w Niemczech.

Pierwsze małżeństwo owczarka holenderskiego w Polsce w 2017 roku, w jednostce Policji na równi z owczarkami niemieckimi. To już bardzo duże nieporozumienie....

 

 

Cytaty o wilkach

W XIX-wiecznym „Słowniku wiedzy tajemnej” autorstwa J. Collina de Plancy czytamy, że  „ u starożytnych Germanów i mieszkańców Skandynawii, diabeł lub esencja zła były przedstawiane w postaci wielkiego wilka z otwartą paszczą. W Imperium w Bretanii, mieszkańcy umieszczają na polach trójnóg lub rozszczepiony nóż, by chronić bydło od wilków i innych dzikich zwierząt. Pliniusz pisze, że kiedy wilk spojrzy na kogoś, zanim ten go zobaczy, człowiek ten zapada na wściekliznę i traci głos. Podobny przesąd utrzymuje się w całych Włoszech.”

W „Leksykonie symboli Herdera” możemy przeczytać, że postać wilka jest traktowana jako symbol ambiwalentny „zarówno w aspekcie negatywnym, dzikim i diabelskim, jak i pozytywnym, pokrewnym duchowi”. Wilki dobrze widzą w ciemności, w związku z czym często były utożsamiane ze światłem; niekiedy towarzyszyły Apollinowi. W Chinach i Mongolii powszechnie znany był wilk niebiański, który uchodził za przodka Dżyngis - Chana, a u Chińczyków – za strażnika niebiańskiego pałacu. Pozytywną postacią jest również legendarna wilczyca (symbol stolicy starożytnego imperium rzymskiego), która regularnie karmiła Romulusa i Remusa własnym mlekiem. Według legendy w wilczycę przemienił się sam bóg piorunów Zeus.

 Wilk w kulturze eskimoskiej - Wolf.

 

 

W wielu kulturach wilk stanowi symbol siły i wewnętrznej mocy. Eskimosi szanują wilki zważywszy na ich wielką skuteczność w walce z innymi zwierzętami i umiejętności łowieckie. „Centralną postacią mitologii Eskimosów, tak samo zresztą jak większości paleoazjatów (Czukczów, Koriaków i in.) i Indian jest Kruk (mądry). Według ich wyobrażeń brał on udział w stworzeniu świata i obdarzony był siłą nadprzyrodzoną oraz zdolnościami magicznymi. Niekiedy jednak występuje Kruk w bajkach eskimoskich jako postać naiwna, głupia i śmieszna, będąca przedmiotem kpin.”

 Indianie i wilki - psia sfora z USA zabiła opiekuna - sąd uniewinnił psy

 

Pięćdziesiąt psów wilczastych zjadło swego opiekuna z głodu lub zemsty, lub też dominacji w stadzie sfory.  Nie można usprawiedliwić opiekuna, gdy psy lub wilki atakują stadnie, a nigdy w pojedynkę. Przemalowali wilka na psa, i można się bardzo przejechać...

 

Plemiona indiańskie wykorzystują nierzadko wilcze przebranie do straszenia zwierzyny i wzbudzania weń grozy.  Co więcej „...główne olmeckie bóstwo łączyło cechy ludzkiego niemowlęcia z jaguarem - i ten kult człowieka - jaguara był pierwszą w pełni ukształtowaną religią obu Ameryk. W postaciach olmeckich władców widać wyraźne cechy jaguara, budzącego lęk kota z dżungli. (...) Pucołowate, płaczące dziecko, warczące i skośnookie jak kot, było dla Olmeków potężnym bóstwem, wokół którego koncentrowało się ich religijne życie. Człowiek - jaguar był pierwszym z długiej linii zwierzęcych bogów późniejszego Meksyku, której zwieńczeniem stał się pierzasty wąż Azteków.”

Wilk w języku Dakotów to ‘Sunkma’nitu Tanka’, czyli ‘nauczyciel, ten, który odnajduje i wskazuje odpowiednią drogę’. Wilk był opisywany jako urodzony wędrowiec, który przemierza świat w poszukiwaniu własnej drogi i przynosi do plemienia nowe nauki – dzieli się swoją mocą. Indianie wierzyli, że wyczuwa niebezpieczeństwo na duże odległości i potrafi ochronić swoją rodzinę przed wrogiem. Mimo, że jest silnie związany z rodziną i tworzy związki  na całe życie z jedną partnerką, wykazuje także skłonności do życia  w samotności. Ma bardzo wyczulone zmysły i czerpie moc z księżyca, który w dawnych wierzeniach symbolizował energię i zdolności parapsychiczne. Wilk obdarzony jest intuicją, która wydaje się niezwykle przydatna w codziennym życiu. Uczy, jak ważne jest dzielenie się z innymi.

 Wilk w Biblii

 "Beniamin – wilk drapieżny, co rano rozrywa zdobycz, a wieczorem rozdziela łupy" (Rdz 49,27). "Przywódcy (...) są jak wilki rozdzierające zdobycz: rozlewają krew, zabijają ludzi, aby osiągnąć niesprawiedliwe zyski" (22,27)."Jego książęta są pośród niego lwami ryczącymi, sędziowie jego – wieczorem wilkami, które nic do rana nie pozostawiają" (3,3)."Wilk zamieszka wraz z barankiem""A kto jest wilkiem? Czyż nie diabeł?"„Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami" (Mt 7,18). Niezależnie od kontekstu postać wilka jest zawsze utożsamiana z czymś złym i niszczycielskim. W Piśmie Świętym wielokrotnie czytamy, że wilkiem jest sam Szatan bądź jego poplecznicy.  Stereotyp został zatem zachowany.

 Kwiatki świętego Franciszka - pocztówka z Asyżu. 

 

Postać wilka z Gubbio wydaje się dobrą ilustracją przemiany duchowej drapieżnego w wilka "leżącego z jagnięciem". Święty Franciszek miał przemówić do wilka tymi słowami:"Bracie wilku, wyrządzasz wiele szkód w tej okolicy, i popełniłeś moc złego, niszcząc i zabijając wiele stworzeń bez pozwolenia Boga. A zabijałeś i pożerałeś nie tylko zwierzęta, lecz śmiałeś zabijać i ludzi, stworzonych na podobieństwo boskie. Przeto zasłużyłeś na stryczek, jako złodziej i zbójca najgorszy, i lud cały krzyczy i szemrze przeciw tobie i cała okolica jest tobie wroga. Lecz zawrę, bracie wilku, pokój między tobą a nimi, byś ich nie krzywdził więcej, a oni przebaczą ci wszelką urazę dawną i ani ludzie, ni psy nie będą cię już prześladować". Wilk, usłyszawszy słowa świętego, zdecydował się zmienić swoje postępowanie i zaprzyjaźnić z mieszkańcami: "żył potem wilk wspomniany dwa lata w Gubbio; chadzał poufale po domach od drzwi do drzwi, nie czyniąc zła nikomu i nie doznając go od nikogo. A ludzie żywili go uprzejmie".

 Wilk w literaturze - Canis lupus - Wolf. 

 

 

Wilk (Canis lupus) jest częstym motywem literackim występującym w Biblii, literaturze antycznej, średniowiecznych kronikach czy baśniach. O ile w traktatach i mitologii często spotkamy pozytywny opis wilka, o tyle w bajkach i baśniach jest zawsze bohaterem negatywnym. W Czerwonym Kapturku wilk próbuje zjeść tytułową bohaterkę i jej babcię wykorzystując podstęp; w baśni braci Grimm o trzech małych świnkach wilk jest ukazany jako niszczyciel i pazerny okrutnik, który zdmuchuje domy bezbronnym świnkom. Ignacy Krasicki czy Mikołaj Rej również ukazują go jako złe i nieobliczalne stworzenie, tłumacząc okrutne zachowanie zwierzęcą naturą.

W okresie romantyzmu spotkamy zgoła odmienne opisy wilka. Literaci skupiają się na pozytywnych cechach zwierzęcia m.in. dumie i wolności. Mickiewicz przypomina legendę o żelaznym wilku, który miał przyśnić się księciu Giedyminowi i podpowiedzieć przyszłe miejsce lokacji Wilna. Wilk odgrywa szczególną rolę u powieściopisarzy przełomu XIX i XX wieku, którzy z umiłowaniem opisują życie dalekiej Północy. Wystarczy, że sięgniemy po klasykę – „Białego Kła” Jacka Londona – aby zobaczyć, że główny bohater został przedstawiony jako symbol dzikiej przyrody, która poddaje się jedynie człowiekowi darzącego ją miłością i szacunkiem.

 Ilustracja z bajki Czerwony Kapturek - Wolf. 

 

 

Stereotyp okrutnego wilka w przekorny sposób obalają także dwudziestowieczni fraszkopisarze: Jan Sztaudynger  (Wilk i koza/ Schwycił wilk kozę. Minęło lat kilka/ I koza zjadła z kopytami wilka) i Stanisław Jerzy Lec (Wilki są chyba szlachetniejsze od owiec, z trudem wyobrażają sobie istnienie bez tych ostatnich, zaś owce? Szkoda mówić).

Wilk w Atlasie geograficznym. 

Wilk występuje w Europie i Ameryce Północnej, w ustronnych i cichych okolicach leśnych. Biega szybko i wytrwale. W oszukiwaniu zdobyczy przemierza niekiedy w ciągu jednej nocy ponad 100 km. Oprócz mięsa zjada też czasami jaja ptaków, jagody, i nasiona. W zimie wilki łączą się w stada ( watahy ), a wiosną żyją pojedynczo lub tworzą pary małżeńskie. Rodzice zajmują się wychowywaniem szczeniąt, których zwykle jest w miocie 4 sztuki. Samica ( Wadera ), karmi je mlekiem, a samiec ( Basior ) zdobywa mięso dla całej rodziny. Oboje uczą młode polować.

Zwykle Barany i Kozy są łatwym łupem dla Wilka oraz psowatych w odnośniku FCI, choć rolnicy oczekują od Wilka, że upoluje Konia lub Krowę. Cztery wilki mogą zjeść 20 kg mięsa na dobę - czyli około 5 kg na jedną sztukę. Spożycie mięsa przez wilczaste lub psowate liczy się przez wysokość w kłębie, i wynosi około 486 kcal na 1 kg wagi. 

Wilk Grzywiasty w Atlasie geograficznym.

 

Wilk grzywiasty, która grzywa wyrasta mu na karku. Choć nie najdłuższe nogi ze wszystkich psowatych   głównie występujący w Ameryce Południowej, odznacza się słabą kondycją fizyczną, ofiary atakuje przez zaskoczenie. Oprócz mięsa zjada też owce i inne czyści roślin. Samica rodzi od 2 do 3 młode. 

 

 

Likaon w Atlasie geograficznym.

Likaon drapieżnik z rodziny psowatych, występuje w Afryce. Żywi się najróżniejszymi zwierzętami, zwłaszcza z rodziny antylop i nie gardzi bydłem Gnu. W poszukiwaniu zdobyczy przemierza wiele kilometrów, ale zawsze po polowaniu wraca na swoje terytorium. Szczenięta są karmione kawałkami, nie przetrawionego mięsa. Nawet gdy szczenię straci matkę, reszta stada nie pozwoli mu zginąć z głodu.

Szakal czaprakowy w Atlasie geograficznym. 

Szakal czaprakowy prowadzi nocny tryb życia, a w przeciągu dnia śpi - każdy osobnik w oddzielnej norze. Samica rodzi od 4 do 9 młodych, które podobnie jak psie szczenięta są bardzo nie poradne w Afryce lub Azji i swe życie zawdzięczają troskliwym opiekunom. 

 Hiena cętkowana w Atlasie geograficznym. 

 

Życie w stadzie hien plujących w Afryce głównie na antylopy Gnu, czyli dzikie krowy, na którym czele stoi doświadczony przewodnik, głównie samice. Wyruszają na żer, wydając głos podobny do histerycznego śmiechu. Żywią się głównie padliną, czasami też zabierają mięso innym drapieżnikom, nawet silniejszym lwom. Młode hieny łatwo się oswajają i przyzwyczajają do opiekuna tak samo jak udomowione psy.



Hiena pręgowana  

W Afryce występują też, hieny pręgowane po granicę Europy. Ma takie same przystosowanie w przyrodzie jak inne gatunki;  Hiena Cętkowana, i na przykład Hiena grzywiasta.

Kojot w Atlasie geograficznym. 

Kojot spokrewniony z Wilkiem w Ameryce Północnej, doskonale biega i jest najszybszym zwierzęciem z rodziny psowatych oraz wilczastych. Odżywia się mięsem złowionym - składających się głównie z drobnych zwierząt - na przykład zając wielkouchy, padliną, a czasem nawet roślinami. Dla człowieka i większej zwierzyny jest nie groźny. W niewoli Kojot oswaja się jak pies. Kojoty łączą się w pary, które mają odrębne nory - czyli własną norę. Samica rodzi od 3 do 10 młodych.

Owczarek niemiecki w Krawiectwie - siatka geometryczna. 

Siatka geometryczna układu psa dostarcza krawcom i krojczym dokładnych wymiarów ubranka na owczarka niemieckiego o określonych parametrach, dotyczących też kynologii rasy. A zwłaszcza w tedy gdy trzeba uszyć pluszową zabawkę - replikę owczarka niemieckiego. W podobny sposób ocenie się przydatność innych zwierząt futerkowych w krawiectwie.