Bezpośrednim przodkiem rodzimego współczesnego owczarka nizinnego były psy utrzymane z przed II wojny światowej na obszarach Poznańskiego i Pomorza, w majątkach obszarniczych i gospodarstwach chłopskich do pomocy wypasu Bydła oraz Owiec. Psy takie spotyka się również w Lubelskim i na Podlesiu. Na ogół nie uważano ich za rasowe jako dość stary gatunek psa i tak na prawdę nie prowadzono hodowli selekcjonowanej. Po mimo to odznaczają się wieloma cechami, wyglądu pierwotnego psa na ziemiach polskich z dawien dawna przez hodowców owiec, a należącej do grupy psów pasterskich, występujących od wieków na nizinnych obszarach Europy Środkowej. Zachowały się dokumentalne dowody istnienia takich psów na ziemiach polskich w wiekach średnich. Na podstawie takiego dowodu autor angielski G.O. Willisen w wydaniu z 1971 roku, w książce pod tytułem ,, The Bearded Collie '' podaje, że na ziemiach polskich już a IX w stulecia występowała rasa owczarka nizinnego. Prócz tego przytacza opartą na dokumentach wiadomości, że około 1514 roku kupiec polski Kazimierz Grabowski przybył do Szkocji własnym statkiem z Gdańska ze zbożem, w celu wymiany zboża na owce. Przywiózł też z sobą sześć owczarków nizinnych, które miały by mu pomóc oddzielić od stada 20 zakupionych owiec. Psy wykonały to zadanie tak sprawnie, że zachwycony tym właściciel nabył od Grabowskiego psa i dwie suczki, dając za psy tryka i maciorkę. Niewątpliwie zatem wymienione na wstępie psy owczarskie, jakie istniały u nas udokumentowane z XVI wieku i odgrywały nadal dość istotną rolę w historii owiec na obszarach nizinnych polskiego kraju. Psami tymi zainteresowało się na kilka lat przed wybuchem II wojny światowej ówczesne Towarzystwo Psa Służbowego i rozpoczęło rejestrację egzemplarzy odznaczających się cechami nizinnymi owczarka nizinnego. Działalność tą przerwała wojna, aż w końcu po wojnie powstał Związek Kynologiczny Marii Dubrowinowa. Dzięki jej entuzjazmowi hodowla po wojnie rozwinęła się pomyślnie i na pierwszej wystawie Pomorskiej Psów Rasowych w 1953 roku, pokazano już kilka owczarków nizinnych. Certyfikat FCI owczarki nizinne otrzymały w 1965 roku, a więc dość późno. Na rok 1983 zarejestrowano 500 pełno rodowodowych owczarków nizinnych. Potem zainteresowanie wzrosło do niemal w wszystkich krajach Europy.
Wygład ogólny, właściwości psychiczne i użytkowe; pies średniej wielości, silnej i krępej a zarazem muskularnej budowie, o długim gęstym owłosieniu i posuwistym chodzie. Odporny na złe warunki atmosferyczne. Usposobienie żywe, bardzo opanowany, bystry, czujny, pojętny z doskonałą pamięcią. Wzrost w kłębie od 43 do 52 u psa, od 40 do 46 cm u suki. Forma prostokątna, długości optymalnej do wysokości 10 : 9. Typ nie jest zawyżony lub zaniżony jeżeli chodzi o wzrost psów zbyt delikatnych, ponieważ polski owczarek nizinny powinien zachować cechy psa użytkowego. Użyteczność psa daje łatwy materiał hodowlany w kierunku dziedzicznego pasterstwa i stróża obejścia. Pies zadbany budzi zainteresowanie wielu ludzi swym wyglądem, choć jako lekko przybrudzony pies nabywa lekko kremowej naturalnej barwy. W zasadzie cały powinien lekko beżowy niczym u owcy, a zad i głowa w barwach ciemnego matowego brązu wedle wzorca z 1989 roku i nie jest to czysto biały kolor śniegu lub łaciaty czarny. Ale na próżno szukać idealnego formatu kolorystycznego owczarka nizinnego w 2017 roku, bo jak wcześniej wspomniałam przez wiele lat w regionach polski nie dbano o czystość rasową lub kolorystykę wzorca.
Zwierzątka pasterskie z grzywką a FCI w umaszczeniu.
Głowa; proporcjonalna, średniej wielkości, nie za ciężka, z silnym zarostem czoła, policzków i brody, w skutek czego wydaje się większy niż jest naprawdę. Stosunek pyska do mózgoczaszki jest w proporcji 1 : 1, albo pysk nieco krótszy. Mózgoczaszka w miarę szeroka, a zarazem lekko wysklepiona, bruzda czołowa widoczna, guzowatość policzkowa wyczuwalna, przełom czołowo - nosowy wyraźnie zaznaczony, grzbiet nosa prosty, szczęka i żuchwa mocna, wierzchołek nosa duży, tępo ścięty, o otwartych nozdrzach, barwy niemal czarnej - bardzo ciemny przy danym umaszczeniu, wargi przylegające o brzegach w kolorze wierzchołka nosa. Uzębienie mocne, zgryz nożycowy lub cęgowy. Oczy średniej wielkości, owalne, nie wypukłe, koloru ciemnopiwnego, o żywym i przenikliwym wyrazie spojrzenia, brzegi powiek ciemnego koloru. Uszy wiszące, osadzone umiarkowanie wysoko, średniej wielkości, kształtu sercowatego, szerokie u nasady, przednim brzegiem przylegające do policzków i zarazem są ruchliwe.
Szyja;średniej długości, silna, muskularna, bez pofalowanej skóry na podgardlu, trzymana raczej poziomo.
Tułów; sylwetka bardziej prostokątna niż kwadratowa. Kłąb wyraźnie zaznaczony, grzbiet prosty i silnie umięśniony, lędźwie szerokie, dobrze związane. Zad krótki, lekko ścięty. Klatka piersiowa głęboka, umiarkowanej szerokości, żebra dobrze wysklepione, nie płaskie i nie beczkowate. Brzuch nieco podkasany.
Ogon; Krótki albo szczątkowy od urodzenia, albo bardzo krótko cięty.
Kończyny przednie - piersiowe; widziane z boku i z przodu - proste. Mocny kościec gwarantuje pewną i zrównoważoną postawę. Łopatka szeroka, średniej długości, skośna, dobrze przylegająca, silnie umięśniona. Śródręcze średnio skośne w stosunku do przedramienia. Palce lekko wysklepione, zwarte w owalny kształt, opuszki twarde, pazury krótsze, możliwie ciemnej barwy.
Kończyny tylne - miedniczne; widziane z tyłu - pionowe. Dobrze u kontowane, uda szerokie i dobrze umięśnione, stawy skokowe dobrze zaznaczone; palce jak u nóg przednich.
Chody; pies porusza się najczęściej stępem lub kłusem, a zarazem też inochodem.
Skóra, umaszczenie i owłosienie; skóra ściśle przylegająca, nie luźna, nie tworzy faut. Całe ciało psa okrywa gęsta, gruba kosmata sierść z miękkim podszyciem. Na głowie opadające z czoła włosy w charakterystyczny sposób przykrywają oczy. Dopuszczalny włos lekko falisty, dopuszczalna każda maść jednolita, jak również łaciata.
Wady w rozwojowe owczarka nizinnego; jajowata głowa lub okrągła, garbaty lub wklęsły grzbiet nosa, brak pigmentu na wierzchołku nosa i wargach, wadliwe uzębienie, oczy zbyt jasne lub szczątkowe, wysoko osadzone uszy, słabo związany lub karpiowaty grzbiet, charcia lub beczkowata klatka piersiowa, za wysoko trzymane uszy, sierść krótka lub kędzierzawa, brak podszycia, zakręcony nad grzbietem ogon, za długie kończyny, usposobienie lękliwe lub ospałe.
W poszukiwaniu wzorca owczarka nizinnego - PON trudno doczekać się jednego wzorca, albo tego że szczenięta będą podobne do Wadery albo Basiora.
Zwierzątka pasterskie z grzywką a FCI w umaszczeniu.
- Koza kaszmirska
- Owca angorska
- Krowa angorska
- Owczarek nizinny
Głowa; proporcjonalna, średniej wielkości, nie za ciężka, z silnym zarostem czoła, policzków i brody, w skutek czego wydaje się większy niż jest naprawdę. Stosunek pyska do mózgoczaszki jest w proporcji 1 : 1, albo pysk nieco krótszy. Mózgoczaszka w miarę szeroka, a zarazem lekko wysklepiona, bruzda czołowa widoczna, guzowatość policzkowa wyczuwalna, przełom czołowo - nosowy wyraźnie zaznaczony, grzbiet nosa prosty, szczęka i żuchwa mocna, wierzchołek nosa duży, tępo ścięty, o otwartych nozdrzach, barwy niemal czarnej - bardzo ciemny przy danym umaszczeniu, wargi przylegające o brzegach w kolorze wierzchołka nosa. Uzębienie mocne, zgryz nożycowy lub cęgowy. Oczy średniej wielkości, owalne, nie wypukłe, koloru ciemnopiwnego, o żywym i przenikliwym wyrazie spojrzenia, brzegi powiek ciemnego koloru. Uszy wiszące, osadzone umiarkowanie wysoko, średniej wielkości, kształtu sercowatego, szerokie u nasady, przednim brzegiem przylegające do policzków i zarazem są ruchliwe.
Szyja;średniej długości, silna, muskularna, bez pofalowanej skóry na podgardlu, trzymana raczej poziomo.
Tułów; sylwetka bardziej prostokątna niż kwadratowa. Kłąb wyraźnie zaznaczony, grzbiet prosty i silnie umięśniony, lędźwie szerokie, dobrze związane. Zad krótki, lekko ścięty. Klatka piersiowa głęboka, umiarkowanej szerokości, żebra dobrze wysklepione, nie płaskie i nie beczkowate. Brzuch nieco podkasany.
Ogon; Krótki albo szczątkowy od urodzenia, albo bardzo krótko cięty.
Kończyny przednie - piersiowe; widziane z boku i z przodu - proste. Mocny kościec gwarantuje pewną i zrównoważoną postawę. Łopatka szeroka, średniej długości, skośna, dobrze przylegająca, silnie umięśniona. Śródręcze średnio skośne w stosunku do przedramienia. Palce lekko wysklepione, zwarte w owalny kształt, opuszki twarde, pazury krótsze, możliwie ciemnej barwy.
Kończyny tylne - miedniczne; widziane z tyłu - pionowe. Dobrze u kontowane, uda szerokie i dobrze umięśnione, stawy skokowe dobrze zaznaczone; palce jak u nóg przednich.
Chody; pies porusza się najczęściej stępem lub kłusem, a zarazem też inochodem.
Skóra, umaszczenie i owłosienie; skóra ściśle przylegająca, nie luźna, nie tworzy faut. Całe ciało psa okrywa gęsta, gruba kosmata sierść z miękkim podszyciem. Na głowie opadające z czoła włosy w charakterystyczny sposób przykrywają oczy. Dopuszczalny włos lekko falisty, dopuszczalna każda maść jednolita, jak również łaciata.
Wady w rozwojowe owczarka nizinnego; jajowata głowa lub okrągła, garbaty lub wklęsły grzbiet nosa, brak pigmentu na wierzchołku nosa i wargach, wadliwe uzębienie, oczy zbyt jasne lub szczątkowe, wysoko osadzone uszy, słabo związany lub karpiowaty grzbiet, charcia lub beczkowata klatka piersiowa, za wysoko trzymane uszy, sierść krótka lub kędzierzawa, brak podszycia, zakręcony nad grzbietem ogon, za długie kończyny, usposobienie lękliwe lub ospałe.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz