Łajka zachodniosyberyjska

Aby ocenić materiał hodowlany w Federacji Rosyjskiej, trzeba sięgnąć do historii powstania rasy szpiców w Europie, oraz tradycji łowieckich w Rosji. Nie można powiedzieć, że łajka zachodniosyberyjska nie przypomina ,, Karelskiego psa niedźwiedziego '' - o szczególnym ubarwieniu wilczym, bo akurat wygląda jak jego replika. Łajka zachodniosyberyjska została zarejestrowana w Polsce przez FCI 306, w roku 1980. Żeby wgłębić się w rodowód kynologiczny trzeba sięgnąć po wszystkie odmiany łajki na terenie Rosji, a głównie Uralu i Syberii Zachodniej. Za głównych protoplastów Łajki zachodniosyberyjskiej uważa się rasy łajek blisko spokrewnionych szpicowatych i wilczastych ; 

• Łajka chanteiska 
• Łajka manijska 
• Psy z hodowli rosyjskich byłego ZSSR - na przykład Łajka rosyjsko europejska.
• Psy z po za obszaru rosyjskiego - szpice myśliwskie Eurazji i Ameryki.

W Federacji rosyjskiej wykształciły się specjalistyczne ośrodki specjalizujące się w hodowli Łajki zachodniosyberyjskiej. Jest to pies średniej a czasami dużej rasy do złudzenia przypominający w umaszczeniu ,, Karelskiego psa niedźwiedziego '' - tyle, że w innych kolorach.

Podróż na Ural a psy i wilki.

Podróże na Syberię zachodnią a psy i wilki.

Podróże na Bajkał a Łajka zachodnio syberyjska. 

 

Wygląd ogólny i właściwości psychiczne; pies średniej wielkości  o suchej, lekkiej konstrukcji i muskularnej budowie z dobrze rozwiniętym, lecz nie grubym kośćcem. Usposobienie ma bardzo żywe, zrównoważone. Wzrost i format - wysokości w kłębie psa od 54 do 60 cm, a u suk od 52 do 58 cm. Format sylwetki prostokątny, stosunek długości tułowia do wysokości w kłębie psa wynosi 1,03 - 1,07:1, a u suki 1,04 - 1,08:1. 

Głowa; sucha w kształcie stożka, o obrysie podobnym do równomiernego trójkąta; przestrzeń czołowo nosowa mało wrażliwa, przejście od grzbietu nosa bardzo łagodne; kufa długa, szpiczasta, wargi suche, dobrze przylegające, uzębienie białe, zęby dość duże, grys nożycowy. Oczy owalne, skośnie osadzone, ciemnego koloru. Uszy stojące, wysoko osadzone, ostro zakończone.

Szyja; dobrze umięśniona i sucha. 

Tułów; Grzbiet mocny, prosty, z wysokim kłębem i krótkimi elastycznymi lędźwiami, klatka piersiowa dobrze rozwinięta, zad u krzyża szeroki, muskularny, lekko spadzisty, brzuch nieznacznie podkasany. 

Ogon; zwinięty w obwarzanek i raczej pożądany u szpicowatych, trzymany nad grzbietem, albo tuż przy biodrach. 

Kończyny przednie piersiowe; łopatki skośne, dobrze umięśnione, przedramiona długie, śródręcze raczej nie długie, ustawione lekko, od siebie; palce wypukłe, zwarte w łapę owalnego kształtu. 

Kończyny tylne miedniczne; mocne, muskularne, z dobrze ukształtowanym stawem skokowym, palce u nóg przednich do złudzenia przypominają wilcze pazury, które są osuwane by ukryć pochodzenie od wilka lub lisa. 

Chody; kłus na zmianę z galopem.

Owłosienie; składa się z twardych, grubych i prostych włosów okrywowych oraz dobrze rozwiniętego gęstego podszycia, dzięki któremu sierść jest nieco nastroszona i wydaje się zbyt obfita; na głowie, uszach i przedniej stronie nóg sierść krótka; na szyi, kłębie i barkach dłuższa sierść tworzy na policzkach bokobrody, na szyi kołnierz, a na tylnej stronie nóg - niewielkie frędzle, jako psu ras krótkowłosych. 

Umaszczenie; maść głównie białego wilka, rudego, szarego, w rozmaitych odcieniach w zależności od odmiennych ras pokrewnych, a nawet w kolorach ,, pieprz i sól '', dopuszcza się także maść srokatą i z łatami w wymienionych kolorach - głównie opisanych w rasie  ,, Karelskiego psa niedźwiedziego '', a jednak w odmiennych kolorach nie występujących u Karelskiego psa niedźwiedziego - jako przodek szpicowatych.