Szpic Västgöta

Jest to rasa bardzo podobna do trzech gatunków szpica w Europie - blisko spokrewnionych ze sobą, które należy rozróżnić w Polsce; 

•  Szpic Västgöta – Welsh Corgi z Wielkiej Brytanii.

Do ras angielskich zaopiniowanych w Polsce pod znakiem FCI 14 w 1980 roku należą szpice, tak zwane w Welsh Corgi z Wielkiej Brytanii, a jednak uznawane z głównie rasę szwedzką, mimo braku ich prawdziwego pochodzenia, co do której istnieją dwie wersje rodowodowe. Wedle przekładów historycznych były to szpice podróżujące do Wielkiej Brytanii wraz z Wikingami, a tak dokładnie do Walii - istnieją już średniowieczne zapisy, które twierdzą że Szpice Västgöta zostały przewiezione do Szwecji. Jednak główne upodobania Wielkiej Brytanii do szpica Szpic Västgöta – Welsh Corgi, wyróżniły pieski o kolorze futerka; łaciaty - z białymi znakowaniami, jednego koloru, czerwonobrązowego, czerwonożółtego, w ciemnym tonie na grzbiecie - tak zwane siodło.

• Szpic Västgöta – Welsh Spets Wolf z Szwecji lub też z Polski.

Właśnie w okresie średniowiecza powstał Szpic Västgöta – Welsh Spets. Czyli około dwa wieki później niż miało miejsce ekspansja Wikingów na Europę. W Szwecji wyspecjalizował się gatunek szpica wilczego, o różnym zabarwieniu futerka; stalowoszarego, szarawobrązowego, szarawożółtego. Pieski przyjęły nazwę ogólnie przyjętą ,, Szpic Västgöta ''. Z powodu konfliktu dwóch państw w 1943 roku, uznano pieski za dwa odrębne podgatunki szpica - głównie w Szwecji ; Szpic Västgöta – Welsh Spets, a Wielkiej Brytanii; Szpic Västgöta – Welsh Corgi. Szpice te nie występowały w Polsce, a były importowane do Polski w 1980 roku, pod nazwą Szpic Västgöta. U rasy Szweckiej spotykamy szpice z haczykowatym ogonem, a u ras angielskich nawet skręconym ogonem ogonem w obwarzanek. Jednak wielu hodowców nie rozróżnia wad Szpica Västgöta - co w końcowym etapie FCI prowadzi do przycięcia ogona.

Cytat hodowli szwedzkich; Szwedzki vallhund uważany jest za jedną ze rdzennie szwedzkich ras, mimo, iż nie jest do końca jasne, w jaki sposób jest spokrewniony z Wells corgi. Trudno orzec czy Wikingowie sprowadzili do Szwecji psy w typie szpica z Anglii, czy też je tam zawieźli.

Współczesne badania kynologiczne wykazują, iż rasa rozwinęła się w Szwecji. Zaszczyt uznania i rejestracji szwedzkiego vallhunda, jako szwedzkiej rasy, przypadł hrabiemu Björnowi von Rosenowi. Na początku lat 40. XX wieku dowiedział się on o istnieniu psów tej starej rasy i rozpoczął dokładniejsze poszukiwania w hrabstwie Vastgota; okazało się, że jest ich tam wprawdzie niewiele, ale dość, aby rozpocząć hodowlę. Psy utrzymywały jednolity typ i wykazywały zalety użytkowe.

Szpic Västgöta - czempion Polski FCI 14, pochodzenie szwedzkie.

Charakterystyczną cechą czempiona polskiego z Szwecji, jest trzymanie ogona prosto a nie zakręconego lub trzymanego ponad grzbietem, jak to bywa u większości ras szpica. Jego ogon jest prosty, a czasami nawet przycinany do długości 10 cm. Jego wygląd przypomina rudego lisa z białymi znakowaniami. 

Rudy skundlony lis Eurazji -  Wielkiej Brytanii;  Szpic Västgöta – Welsh Corgi.

,, Canis  vulpes '' - czyli lis hodowli Polski z 1926 roku; Szpic Västgöta – Welsh Spets z Szwecji.

Szpic Västgöta - Swedish Vallhund w Polsce.

Szpic Västgöta - Swedish Vallhund w Polsce pies zaganiający owce.

Szwedzki Vallhund jest małą, potężną, nieustraszoną rasą utrzymywaną od stuleci. Dziś często uczestniczą w posłuszeństwie, zręczności, tropieniu, pastowaniu i lotkach. Szwedzki Vallhund nie ma ogona (bobtail), ogona lub pełnego ogona. Ich podwójny płaszcz jest zaznaczony na wzór sable i może mieć dowolny kolor od szarego do czerwonego. Rasa jest czujna, energiczna, nieustraszona, czujna, inteligentna, przyjazna, chętna do pomocy, aktywna i stabilna, dzięki czemu jest dobrym psem pasterskim i towarzyszem. Rozsądny temperament.

Wygląd ogólny i cechy psychiczne Szpica Västgöta; pies o mocnej budowie ciała, a zarazek krótkich nogach i dość długim grzbiecie - niczym u jamnika, a jego wygląd świadczy o czujności i energicznym usposobieniu niczym u większości szpicowatych. Format oraz ciężar w stosunku wysokości w kłębie do długości tułowia, jest 2 : 5, wysokość w kłębie psa 33 cm ( 13''), suki 31 cm ( 12,25''), ciężar od 9 kg do 14 kg, ( 18 - 28 lbs.). 

Głowa; głowa powinna być dość długa i wyraźnie modelowana, o prawie płaskiej mózgoczaszce i bardzo wyraźnym przełomie czołowo - nosowym. Oglądana z góry ma wygląd gładkiego klina zwężającego się od mózgoczaszki ku końcowi nosa; pysk oglądany z boku jest raczej czworokątny i powinien być nieco krótszy niż mózgoczaszka, wargi szczelnie przylegające, wierzchołek nosa koloru czarnego. Oczy średniej wielkości, owalnego kształtu i koloru ciemnopiwnego. Uszy średniej wielkości, stojące spiczaste, o małżowinach grubych od podstawy do koniuszków, okryte gładką sierścią, ruchliwe.

Szyja; powinna być długa, dobrze umięśniona. 

Tułów; grzbiet poziomy, dobrze umięśniony, z krótkimi mocnymi lędźwiami; klatka piersiowa powinna być długa i głęboka, żebra dobrze wygięte; oglądane od przodu ma kształt jajowaty, oglądane z boku - eliptyczny, powinna sięgać 2/5 długości przedramienia, a najniższy jej punkt - przy oglądaniu z boku - powinien się znajdować bezpośrednio za tylną stroną przedramienia; mostek powinien wystawać, lecz nie nadmiernie, brzuch lekko podkasany. 

Ogon; długości nie większej niż 10 cm ( 4''), powinien być trzymany w polskim kanonie prosto lub może być podniesiony do góry haczykowato - lecz zawsze pod kontem prostym do linii grzbietu. Szczeniętom zwykle ogony się skraca - by nabrały wyglądu jednej rasy; ,, Szpic Västgöta '', gdyż jak to bywa u mieszańców szpicowatych, ogon jest jak obwarzanek - w kanonie szpica, haczykowaty - jak u samojeda, lub też prosty - jak u wilka lub lisa.

Kończyny przednie piersiowe; łopatki powinny być ustawione pod kontem czterdziestu pięciu stopni, do osi poziomej tułowia; ramię powinno być nieco krótsze niż łopatka i tworzy z nią kont prosty, dobrze przylegający do żeber, zachowując swobodę ruchu; przedramienia - oglądane od przodu - powinny być lekko skrzyżowane, aby umożliwić swobodne ich ruchy w dolnej części klatki piersiowej; oglądane z boku powinny być zupełnie proste; krótkie nogi powinny mieć mocny kościec i mocniejszy niż u jamnika. Palce wypukłe o mocnych opuszkach, skierowane wprost do przodu, zwarte w średniej wielkości krótką, owalną łapę. 

Kończyny tylne miedniczne; nogi o dość mocnym kośćcu, dobrze u kontowane, o dobrze wygiętych podudziach i nisko opuszczonych stawach skokowych oraz dobrze umięśnionych udach. Palce jak u nóg przednich.

Owłosienie i umaszczenie; owłosienie składa się głównie ze średniej długości, szorstkiej w dotyku, gęstej i dobrze przylegającej sierści okrywowej oraz obfitego, wełnistego podszycia. Maść jednolitego koloru bardzo pożądana, choć dopuszcza się maść; stalowoszarą, szarawobrązową, szarawożółtą, czerwonawożółtą, czerwonawobrązową, w ciemnym tonie z siodłem na grzbiecie, szyi i bokach tułowia; sierść u wymienionej maści może pokrywać pysk, podgardle - znakowanie białe, lecz nie przekraczające 1/3 całej powierzchni danego ciała.


 Szpic Västgöta – Welsh Spets Wolf -  SZWEDZKI VALLHUND

 
 Szpic Västgöta – Welsh Spets Wolf - SZWEDZKI VALLHUND

 Szpic Västgöta – Welsh Spets Wolf - SZWEDZKI VALLHUND

  Szpic Västgöta – Welsh Spets Wolf - SZWEDZKI VALLHUND

   
Szpic Västgöta – Welsh Spets Wolf - SZWEDZKI VALLHUND

Szpic Västgöta – Welsh Spets Wolf - SZWEDZKI VALLHUND

Chody: swobodne, z dobrym wykrokiem i napędem.

Wady; wszelkie odstępstwa od opisu Szpica Västgöta, uważa się za wady rozwojowe, a oceniać należy stopień odstępstwa od opisu trzech ras Szpica Västgöta, występujących w księgach FCI na terenie; Wielkiej Brytanii, Szwecji oraz Polski w kategorii psa pasterskiego w Polsce lub do towarzystwa jak zaświadcza Królowa Elżbieta II. 


  SZWEDZKI VALLHUND -VÄSTGÖTA SPETS.

Klasyfikacja FCI - grupa 5; szpice i psy ras pierwotnych, sekcja 3; nordyckie psy pasterskie i stróżujące, bez próby pracy. Użytkowość; Pasterski pies zaganiający. Wzorzec; VÄSTGÖTA SPETS nr 14 /03.06.2009.