Na północnych obszarach Europy i Ameryki występują od niepamiętnych czasów prymitywne rasy psów o bardzo łagodnym wyglądzie ogólnym, oddające człowiekowi wielorakie usługi. Wszystkie tworzę grupę psów szpicowatych, których wspólnymi cechami są; mocna zwarta budowa, gruba, dość krótka, lecz wysoko trzymana szyja, nieduża stożkowatego kształtu głowa z kufą mniej lub bardziej zwężająca się ku końcowi, małymi stojącymi, trójkątnymi uszami i niedużymi, przeważnie lekko skośnymi oczami, niezbyt długie nogi, stosunkowo krótki ogon lub zakręcony w obwarzanek na grzbiecie i przyciśnięty do biodra oraz niezwykle obficie średniej długości owłosienie z gęstym podszyciem, szczelnie okrywające również cały brzuch, jak umaszczenie lisa. Psy te, zależnie od rodzaju wykonywanych czynności, dzielą się na trzy podgatunki szpicowatych;
- Psy myśliwskie szpicowate
- Psy zaprzęgowe szpicowate
- Psy pasterskie szpicowate
- Psy do towarzystwa - szpic pomorski.
- Pies chow chow - szpic japoński lub tybetański.
- Pies do towarzystwa - szpice niemieckie.
Chow chow - szpice japońskie lub tybetańskie. Najmniej znana rasa na świecie.
Pierwsze z wymienionych pod grób klasowych, o nazwie głównej szpice myśliwskie, obejmuje kilkanaście ras użytkowych do polowania w kraju Federacji Rosyjskiej i w krajach skandynawskich, a od czterdziestu lat również w Polsce. Noszą one różne nazwy podgatunków szpicowatych, nadane w krajach ich występowania kynologicznego, ale wszystkie te psy mają jedną cechę wspólną, wymienione wyżej cechami morfologicznymi, różniąc się tylko wzrostem, umaszczeniem, a niektóre drobnymi szczegółami. Natomiast odznaczają się one silnymi rozwiniętymi zmysłami słuchu, węchu, oraz wzroku, wspólnymi u wszystkich ras jednakowymi cechami psychicznymi. Cechuje je; ogromnie rozwinięty instynkt łowiecki, niezwykła ciętość i śmiałość w stosunku do zwierzyny, a jednakże spokojne, łagodnie usposobione i przyjazne w stosunku do znajomych ludzi oraz bezgranicznie przywiązane do opiekuna i jego rodziny - nadając mu status rodzinny jako pies do towarzystwa, jednak nie ufne w stosunku do osób obcych. Prócz tego właściwością charakterystyczną tych psów jest samodzielność przejawiana w codziennym zachowaniu się, a szczególnie na polowaniu oraz ogromna wrażliwość na sposób traktowania ich przez człowieka. Nie znoszą kar cielesnych, ale nawet ostrego lub krzykliwego głosu człowieka.
Łajka zachodniosyberyjska - szpice syberyjskie.
W Federacji Rosyjskiej byłego związku ZSRR i w krajach skandynawskich poluje się z tymi psami na zwierzęta futerkowe, oraz na ptactwo, a także na grubą zwierzynę, jak łosie, a nawet niedźwiedzie.
Łajka jakucka - szpic pociągowy nowosybirski.
Wielowiekowa tradycja na Syberii, psa pociągowego szpicowatego nie przyczyniła się do rodowodu FCI tego psa w gatunku Łajka. Pies posiada dość długą historię kozacką.
Łajka jakucka - szpic pociągowy nowosybirski.
Wielowiekowa tradycja na Syberii, psa pociągowego szpicowatego nie przyczyniła się do rodowodu FCI tego psa w gatunku Łajka. Pies posiada dość długą historię kozacką.
Karelski pies niedźwiedzi - szpice fińskie.
W byłym kraju zwanym ZSRR - a dziś Federacja Rosyjska, wykształciła się specyficzna rasa podobna do Kotelskiego psa niedźwiedziego o typowym bliźniaczym umaszczeniu, a jednak lżejszej budowie ciała, popularnie nazwanych ,, Łajkami '', ponieważ po osaczeniu tropionego zwierzęcia, czy to na ziemi, czy też na drzewie, oszczekują je głośno, dając tym znać myśliwemu o znalezieniu zwierzyny.
Nazwę łajka można przetłumaczyć na polski język o znaczeniu dosłownym ,, oczekiwanie '', bowiem rosyjskie słowo ,, łajat ''- w tłumaczeniu polskim znaczy też ,, szczekać ''. W Polsce występują trzy rasy szpiców myśliwskich;
- Karelski pies niedźwiedzi.
- Łajka rosyjsko - europejska
- Łajka zachodniosyberyjska
Kotelskiego psa niedźwiedziego sprowadzono po raz pierwszy do polski z Finlandii na początku lat sześćdziesiątych, ciesząc się dużą popularnością, a kilka lat później sprowadzono ze Szwecji - szpice szwedzkie. Od roku 1989 odnotowano w Polsce 200 sztuk szpica myśliwskiego. Łajek z byłego ZSRR - a dziś Federacji Rosyjskiej sprowadzono 30 sztuk w roku 1983, a liczba łajek sprowadzonych w latach osiemdziesiątych zachodniosyberyjskich, a sprowadzonych w ostatnim dziesięcioleciu nie przekracza 20 sztuk na rok 1983. Myśliwi polscy polują z tymi psami głównie na dziki, a oprócz tego używają ich jako płochaczy i jako psy aportujące na bażanty i dzikie kaczki.
Szpic myśliwski szwedzki.
Ten szczeniak jest zaliczony do podklasy psów nordyckich, a zarazem myśliwskim na terenie Szwecji, umaszczenie łaciate jak u innych szpicowatych z profilem myśliwskim. Rasa jednak nie dokumentowana w Polsce. Cechy szczególne tej rasy szpica pochodzenia szwedzkiego ;
Sierść: włos twardy, krótki, prosty i raczej zbity; podszerstek miękki i gęsty.
Umaszczenie: wszystkie maści są dopuszczalne.
Historia rasy: To bardzo stara rasa, która już ok. 7 tys. lat temu zamieszkiwała tajgę. Szpic fiński, bliski krewniak norr-bottenspetsa, różni się od niego głównie umaszczeniem. Jako wszechstronny myśliwy, szpic nordycki był wykorzystywany do polowań na zwierzynę zarówno grubą, jak i drobną; używano go również do pracy w zaprzęgu, a także do pilnowania bydła oraz farmy. Na początku XX w. rasa była bliska wymarcia, ale kilku pasjonatów postanowiło ją wskrzesić, zakładając hodowlę. W 1960 r. została uznana przez FCI.
Grupa: Grupa 5: Szpice i psy w typie pierwotnym. Sekcja 2: Północne psy myśliwskie
Długość życia: 12-14 lat
Waga: pies: 15 kg suka: 12 kg
Wielkość: pies: 45 cm, suka: 42 cm
Kraj pochodzenia: Szwecja
Wygląd: Jest to mały pies o kwadratowej sylwetce, zwarty i krępy, z suchymi i silnymi mięśniami. Ma umięśniony grzbiet, krótkie i szerokie lędźwie, głęboką klatkę piersiową. Czaszka jest płaska, przełom czołowo-nosowy dobrze zaznaczony, nos czarny. Oczy w kształcie migdałów są średniej wielkości, w kolorze ciemnobrązowym. Uszy, nieco większe niż średnie, pies nosi uniesione sztywno do góry. Ogon, zwinięty w luźną pętlę, końcem dotyka zadu.
Charakter: To pies myśliwski, jest czujny i odważny. Sprawia wrażenie żwawego, aktywnego, miłego i pewnego siebie, nigdy nie okazuje zdenerwowania, strachu ani agresji. Jest blisko związany z właścicielami, od których stale oczekuje dowodów miłości. To doskonały stróż domu, mężnie broni swojego pana. Szpic nordycki ma dość niezależną naturę, przez co wymaga starannego i konsekwentnego układania. Jego pan musi mu dać jasno do zrozumienia, kto ma pozycję dominującą: człowiek, a nie pies, Warto, aby niedoświadczeni właściciele zgłosili się do specjalistycznego ośrodka szkolenia.
Umiejętności: Wszechstronny pies myśliwski, preferuje jednak polowanie na ptactwo, a także na łosie.
Uwagi: Zdrowy i odporny, nie zapada na żadne poważne choroby. Potrzebuje sporej dawki ruchu, dlatego jeśli trzyma się go w mieście, należy mu poświęcać dużo czasu, by mógł się wybiegać.
Łajka rosyjsko - europejska.
Wycinek gazety rosyjskiej o łajce - psu szpicowatym. Dziś Łajki w Polsce uchodzą za psy bez rodowodu, choć kiedyś rodowód posiadały. Obecnie wojska rosyjskie, nie używają psów do polowań lub ćwiczeń wojskowych. Na ich miejsce weszły oswojone wilki.
Szpic nordycki pasterski - trzy kolor wilczasty i lisi.
Szpic angielski Elo - pomarańczowy wilczasty i lisi.
Szpic niemiecki wilczasty i lisi.
Alaskan malamutem husky - szpice pociągowe wilczaste i lisie.
Sierść: włos twardy, krótki, prosty i raczej zbity; podszerstek miękki i gęsty.
Umaszczenie: wszystkie maści są dopuszczalne.
Historia rasy: To bardzo stara rasa, która już ok. 7 tys. lat temu zamieszkiwała tajgę. Szpic fiński, bliski krewniak norr-bottenspetsa, różni się od niego głównie umaszczeniem. Jako wszechstronny myśliwy, szpic nordycki był wykorzystywany do polowań na zwierzynę zarówno grubą, jak i drobną; używano go również do pracy w zaprzęgu, a także do pilnowania bydła oraz farmy. Na początku XX w. rasa była bliska wymarcia, ale kilku pasjonatów postanowiło ją wskrzesić, zakładając hodowlę. W 1960 r. została uznana przez FCI.
Grupa: Grupa 5: Szpice i psy w typie pierwotnym. Sekcja 2: Północne psy myśliwskie
Długość życia: 12-14 lat
Waga: pies: 15 kg suka: 12 kg
Wielkość: pies: 45 cm, suka: 42 cm
Kraj pochodzenia: Szwecja
Wygląd: Jest to mały pies o kwadratowej sylwetce, zwarty i krępy, z suchymi i silnymi mięśniami. Ma umięśniony grzbiet, krótkie i szerokie lędźwie, głęboką klatkę piersiową. Czaszka jest płaska, przełom czołowo-nosowy dobrze zaznaczony, nos czarny. Oczy w kształcie migdałów są średniej wielkości, w kolorze ciemnobrązowym. Uszy, nieco większe niż średnie, pies nosi uniesione sztywno do góry. Ogon, zwinięty w luźną pętlę, końcem dotyka zadu.
Charakter: To pies myśliwski, jest czujny i odważny. Sprawia wrażenie żwawego, aktywnego, miłego i pewnego siebie, nigdy nie okazuje zdenerwowania, strachu ani agresji. Jest blisko związany z właścicielami, od których stale oczekuje dowodów miłości. To doskonały stróż domu, mężnie broni swojego pana. Szpic nordycki ma dość niezależną naturę, przez co wymaga starannego i konsekwentnego układania. Jego pan musi mu dać jasno do zrozumienia, kto ma pozycję dominującą: człowiek, a nie pies, Warto, aby niedoświadczeni właściciele zgłosili się do specjalistycznego ośrodka szkolenia.
Umiejętności: Wszechstronny pies myśliwski, preferuje jednak polowanie na ptactwo, a także na łosie.
Uwagi: Zdrowy i odporny, nie zapada na żadne poważne choroby. Potrzebuje sporej dawki ruchu, dlatego jeśli trzyma się go w mieście, należy mu poświęcać dużo czasu, by mógł się wybiegać.
Łajka rosyjsko - europejska.
Wycinek gazety rosyjskiej o łajce - psu szpicowatym. Dziś Łajki w Polsce uchodzą za psy bez rodowodu, choć kiedyś rodowód posiadały. Obecnie wojska rosyjskie, nie używają psów do polowań lub ćwiczeń wojskowych. Na ich miejsce weszły oswojone wilki.
Szpic nordycki pasterski - trzy kolor wilczasty i lisi.
Szpic angielski Elo - pomarańczowy wilczasty i lisi.
Szpic niemiecki wilczasty i lisi.
Alaskan malamutem husky - szpice pociągowe wilczaste i lisie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz